Elektryczne instalacje odladzania

Na powierzchni ogrzewanej elektryczną instalacją odladzania nie występuje oblodzenie i nie zalega na niej śnieg, tym samym nie ma konieczności stosowania mieszanek solnych lub skuwania lodu. Instalacje te służą również do udrażniania rynien dachowych i spustowych i zapobiegają powstawaniu czap lodowych na dachach oraz nawisów i sopli lodowych na krawędziach dachów. Powodują one duże zagrożenie dla ludzi oraz zacieki i zniszczenia elewacji, a nawet zalania strychów i mieszkań. Te groźne nawisy i sople często mogą być zlikwidowane jedynie przez specjalistyczne ekipy, przy pomocy odpowiedniego sprzętu. Czynności te są na tyle kosztowne, że inwestycja w instalację podgrzewania rynien może się zwrócić już po dwóch lub trzech śnieżnych zimach.

Instalacje przeciwoblodzeniowe wykonuje się z przewodów i mat. Przewody grzejne mają moc od kilkunastu do kilkudziesięciu watów na jeden metr bieżący. Maty oferowane są w zestawach gotowych do bezpośredniego ułożenia, a wykonane są z przewodów grzejnych złączonych siatką. Systemy te wyposaża się we w pełni zautomatyzowane sterowanie mikroprocesorowe reagujące na zmienne warunki pogodowe – temperaturę i wilgoć – co pozwala nie ponosić niepotrzebnych kosztów eksploatacyjnych i obsługi technicznej. Takie rozwiązania umożliwiają zaoszczędzenie ok. 75% energii elektrycznej w porównaniu do systemu, który mierzy tylko temperaturę.

Na pracę sterownika ma też wpływ poprawne usytuowanie czujników – producenci oferują bardzo szczegółowe wytyczne ich montażu i lokalizacji. Dobry sterownik pozwala na programowanie czułości czujnika wilgoci oraz zakresu temperatur, w których układ ma pracować. Jest on też wyposażony w funkcję zabezpieczenia przed marznącym deszczem i kontroluje współdziałające z nim czujniki, rejestruje także czas pracy systemu grzewczego. Zadaniem instalacji ze sterownikiem jest niedopuszczenie do powstania oblodzenia.

Dachy i rynny

Przewody grzejne topią gromadzący się na obrzeżach dachów i w rynnach śnieg i lód, zapewniają drożność rynien i zapobiegają uszkodzeniom dachu i ścian. Instaluje się je wzdłuż krawędzi dachu oraz tam, gdzie gromadzić się może śnieg i lód. Praca tej instalacji regulowana jest aktualnymi warunkami atmosferycznymi. Moc przewodów nie ma wpływu na rynny, zarówno z tworzyw, jak i z metalu, ale trzeba zwracać uwagę na moc kabli w miejscach dachu pokrytych papą, gdyż jest to materiał plastyczny i pod wpływem zbyt wysokich i gwałtownych wahań temperatury mogą w nim zachodzić niekorzystne zmiany.

Szczególną uwagę trzeba zachować przy doborze mocy przewodów instalowanych w rynnach wewnętrznych – musi ona być odpowiednio wysoka, by kable były niezawodne. Moc należy dobrać zgodnie ze szczegółowymi wytycznymi producenta danego systemu. Przyjmuje się, że dla rynien zewnętrznych i w pionowych rurach spustowych optymalna moc wynosi od 20 do 40 W na 1 mb. rynny. Moc powinna też uwzględniać wielkość rynien i rur spustowych. Zwiększenie mocy uzyskuje się poprzez równoległe ułożenie dwóch lub trzech odcinków kabla. Ważne jest też ogrzanie odcinka rynny spustowej wchodzącej do kanalizacji – powinna ona mieć instalację aż do głębokości przemarzania gruntu.

Powierzchnie naziemne

Do odladzania schodów na zewnątrz budynków, podjazdów do garaży i parkingów, kładek dla pieszych, ramp rozładunkowych, podjazdów dla osób niepełnosprawnych, tarasów, chodników itp. służą maty grzejne i przewody. Przy doborze mocy instalacji grzejnej w przeliczeniu na 1 m² powierzchni należy uwzględnić wiele różnych czynników.

Należy do nich lokalizacja instalacji w danej strefie klimatycznej, sposób wykonania instalacji oraz charakterystyczne dla niej wymagania. W warunkach polskich przyjmuje się, że optymalna moc grzewcza na 1 m² powierzchni wynosi dla parkingów, dróg dojazdowych, chodników i schodów izolowanych od 200 W dla I strefy klimatycznej do 350 W dla strefy V. Dla konstrukcji oddzielonych od gruntu i nieizolowanych, jak np. schody nieizolowane oraz rampy i mosty, zaleca się stosowanie mocy od 300 do nawet 500 W/m².

Ta moc może być mniejsza, ale wymaga to wykonania dodatkowej izolacji zapobiegającej utracie ciepła od spodu konstrukcji. Ponadto należy brać pod uwagę lokalne warunki i ekspozycję na słońce lub wiatr. Przyjmuje się, że wiatr o prędkości 10 m/s daje taki efekt, jak temperatura niższa o 5°C. Im prędkość wiatru jest wyższa, tym wychłodzenie szybsze i większe.

Na obszarach górskich do wysokości 1000 m n.p.m. zaleca się zwiększać moc zainstalowaną o ok. 50 W/m², a powyżej tej wysokości – o 100 W. Elektryczne instalacje przeciwoblodzeniowe pod nawierzchniami asfaltowymi mogą być wykonywane na dwa sposoby. Przed rozłożeniem asfaltu przewody lub maty są całkowicie pokrywane piaskiem lub warstwą betonu (min. 2 cm), która chroni kable przed przegrzaniem przez świeży asfalt.

Producenci oferują też przewody lub maty do bezpośredniego zalania asfaltem, odporne na krótkotrwałe działanie wysokich temperatur. Do wyrównywania asfaltu nie mogą być jednak stosowane ciężkie walce, a grubość asfaltu nie może być mniejsza niż 5 cm. Wykonywanie instalacji pod płytami betonowymi i kostką brukową także wymaga zachowania ostrożności, aby nie uszkodzić kabli lub mat, np. ostrymi krawędziami płyt. Przewody powinny być ułożone blisko płyt lub kostki, w warstwie piasku o grubości 2–3 cm.

Na powierzchniach zalewanych betonem należy umocować przewody i maty tak, aby nie wypłynęły podczas zalewania. Beton nie może zawierać ostrych kamieni i powinien być dokładnie rozprowadzony, by nie powstały w nim szczeliny powietrzne. Wylewka betonowa powinna całkowicie związać i wyschnąć – nie wolno jej „podsuszać” tą instalacją. Warto poczekać 3–4 tygodnie, zanim uruchomi się instalację. Parametry instalacji na podjazdy powinny być dobierane w zależności od potrzeb – inne wymagania stawia się podjazdom dla karetek, a inne dojazdowi do jednostanowiskowego garażu pod domem jednorodzinnym.

O ile w pierwszym przypadku cały podjazd powinien być szybko i skutecznie odladzany, to w drugim wystarczy odlodzić jedynie tory pod koła, a spomiędzy nich w razie dużego opadu śnieg można usuwać ręcznie. Place i rampy załadunkowe wymagają dużej i czystej nawierzchni do wykonywania precyzyjnych manewrów pojazdami niezależnie od warunków atmosferycznych, tym samym instalacja powinna pokryć odpowiednio dużą powierzchnię. Powinna też mieć moc adekwatną do lokalnych warunków klimatycznych i uwzględniać fakt, że konstrukcje te podatne są na szybkie wychłodzenie.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!