Do innych urządzeń o podobnej zasadzie działania należą szafy
klimatyzacyjne bezpośredniego odparowania przeznaczone do współpracy ze
zdalnym skraplaczem. Problemy pojawiają się na etapie projektowania
instalacji łączącej oba urządzenia, co skutkuje awaryjnymi wyłączeniami
systemów klimatyzacji w obiekcie. W artykule poruszono podstawowe
zagadnienia związane w właściwym projektowaniem tego typu instalacji
oraz przedstawiono informacje, na które warto zwrócić uwagę przy montażu
tego odcinka instalacji freonowej.
Zdalne skraplacze to urządzenia pozwalające na odprowadzenie ciepła z
bezskraplaczowych agregatów chłodniczych. Składają się z wymiennika lub
wymienników, w których skraplany jest czynnik chłodniczy, obudowy oraz
wentylatorów, najczęściej osiowych (choć stosowane są również
rozwiązania z wentylatorami promieniowymi).
W zależności od liczby wymienników tworzone są układy jedno- i
wieloobiegowe (najczęściej dwuobiegowe). Do bezskraplaczowego agregatu
chłodniczego, wielosprężarkowego o kilku obiegach chłodniczych możliwe
jest zatem zastosowanie kilku jednoobiegowych zdalnych skraplaczy bądź
zastosowanie jednego zdalnego skraplacza w wykonaniu wieloobiegowym. W
zależności od rozkładu mocy chłodniczej w agregacie chłodniczym na
poszczególne układy chłodnicze również możliwe jest zastosowanie układów
wieloobiegowych o „symetrycznym” bądź „asymetrycznym” rozkładzie
wydajności cieplnej przypadającej na poszczególne obiegi. Standardowe
rozwiązania obejmują w zależności od konstrukcji:
- zdalne skraplacze w wykonaniu pionowym,
- zdalne skraplacze w wykonaniu poziomym,
- zdalne skraplacze w układzie „V”.
Dwa pierwsze z wymienionych typów urządzeń są rozwiązaniami
identycznymi, tylko inaczej usytuowanymi względem podłoża (wymagane są
nóżki w rozwiązaniach poziomych, ale urządzenia są takie same i mają
identyczne parametry techniczne). Skraplacze w wykonaniu pionowym i
poziomym są stosowane z reguły przy mniejszych wydajnościach cieplnych
(do ok. 600 kW1) – jednoobiegowe, do ok. 1300 kW1)
– wykonanie dwuobiegowe). Przy większych mocach wykorzystuje się już
skraplacze z wymiennikami ukształtowanymi względem siebie w kształcie
litery „V” (do ok. 2 MW1)).
1)dla parametrów 35% wodnego roztworu glikolu 45/40°C i przy temperaturze powietrza wlotowego 30°C.
Niestandardowe wykonania tzw. skraplacze natryskowo-wyparne są
wyposażone w odrębny układ wodny z dyszami wodnymi stanowiącymi układ
zraszania pozwalający na uzyskanie większych wydajności schładzania.
Pomimo wielu zalet są one z różnych względów rzadko obecnie stosowane
(wyższe koszty inwestycyjne, problemy z osadzaniem się kamienia wodnego
itp.).
Regulacja ciśnienia skraplania odbywa się poprzez prosty układ
regulacyjny stanowiący czujnik temperatury (ciśnienia) skraplania oraz
regulator prędkości obrotowej. Zanurzeniowe czujniki ciśnienia
skraplania są rozwiązaniami bardziej dokładnymi od przylgowych czujników
temperatury skraplania, których wskazania wykazują wysoką zależność od
warunków atmosferycznych (nasłonecznienie, wiatr itp.). Utrzymanie
stałej temperatury skraplania może odbywać się stopniowo (zał./wył.,
skokowa regulacja) bądź poprzez płynną regulację prędkości obrotowej
wentylatora/-ów. W urządzeniach wyposażonych w natrysk wodny, przy
pełnej prędkości obrotowej wentylatorów i dalszym wzroście temperatury
(ciśnienia) skraplania, załączony zostaje natrysk wodny.