Biorąc pod uwagę różnorodne sposoby wykonania, lokalizacji i działania, filtry powietrza można sklasyfikować w następujący sposób:
- ze względu na zastosowane materiały filtracyjne:
- filtry włókninowe (tkaniny, włókniny, dzianiny, papiery i bibuły filtracyjne o wysokiej sprawności, membrany filtracyjne),
- filtry metalowe (stosowane np. w okapach kuchennych kuchni zawodowych),
- filtry węglowe,
- filtry nasączone substancjami biobójczymi (np. pochodzenia roślinnego, na przykład takimi jak: katechina, wasali, polifenole z jabłek); -
ze względu na sposób zabudowy:
- pionowe (np. filtry działkowe, kieszeniowe, taśmowe),
- ścienne (stosowane w pomieszczeniach czystych przy poziomym przepływie powietrza),
- sufitowe (jw., przy pionowym przepływie powietrza); -
ze względu na trwałość:
- filtry jednorazowe (opór filtra zmienia się od oporu początkowego do oporu końcowego, po przekroczeniu którego filtr należy wymienić
- filtry regenerowane; -
ze względu na klasę filtracji:
- filtry wstępne (zwane także zgrubnymi),
- filtry dokładne,
- filtry bardzo dokładne,
- filtry wysokfoskuteczne (zwane ze względu na klasę filtracji po prostu filtrami HEPA i ULPA lub filtrami aerozoli koloidalnych lub absolutnymi); -
ze względu na mechanizm zatrzymywania zanieczyszczeń pracy:
- filtry włókninowe,
- filtry adsorpcyjne,
- elektrofiltry (np. filtry elektrostatyczne coraz częściej stosowane w urządzeniach ze względu na zatrzymywanie dymu tytoniowego),
- filtry fotokatalityczne,
- filtry plazmowe.
Budowa filtrów powietrza
W zależności od wymaganej skuteczności filtracji stosuje się filtry powietrza o określonej klasie filtracji. Filtry o wyższej skuteczności filtracji muszą charakteryzować się bardziej zwartą strukturą i wykonywane są z włókien o mniejszych średnicach, co pozwala na zatrzymanie zanieczyszczeń o mniejszych wymiarach. Wraz ze zwiększeniem zagęszczenia filtru, wzrasta opór przepływu powietrza, a zatem w praktyce nie jest możliwe jednoczesne uzyskanie najlepszych wielkości wskaźników filtracyjnych, czyli wysokiej skuteczności przy niskich oporach przepływu powietrza.
Aby zapewnić jak najlepszą skuteczność filtracji zmniejsza się prędkość przepływu powietrza przez materiał filtracyjny, co zapewnia się poprzez zwiększenie czynnej powierzchni filtracji. Przykładem takiego postępowania są zarówno filtry o niskiej skuteczności (wstępne i dokładne filtry kieszeniowe), jak również filtry wysokoskuteczne wykonane ze splisowanego papieru filtracyjnego, dodatkowo ułożonego w obudowach wykonanych jako połączone ze sobą litery V, zapełnionych starannie pofałdowanymi splisowanymi papierami filtracyjnymi.
Można w ten sposób uzyskać zwiększenie powierzchni filtracyjnej nawet 200-krotne, w porównaniu z najprostszym płaskim filtrem, przy założeniu, że oba te filtry zamieszczono by w ramkach o takich samych wymiarach poprzecznych [1].
Opis budowy filtrów powietrza, opracowano w oparciu o informacje zawarte w [2].
Filtry wstępne klasy G2, G3 – można zastosować jednorazowe filtry kasetonowe wykonane z włókniny z impregnowanych włókien szklanych o progresywnie zmieniającej się gęstości materiału. Impregnacja włókien pozwala, w wyniku wykorzystania zjawisk adhezji, na zwiększenie pyłochłonności filtra oraz zminimalizowanie spadku ciśnienia powietrza przepływającego przez czysty filtr.
Od strony napływu powietrza na filtr, włóknina ta jest zbudowana z grubszych, luźniej ułożonych włókien. Dalsze warstwy włókniny wykonane są z cieńszych, gęściej ułożonych włókien. W ten sposób uzyskuje się lepszą penetrację materiału filtracyjnego przez zawieszone w przepływającym powietrzu cząstki pyłu.
W celu zwiększenia sztywności filtra, z obu stron materiału znajduje się metalowa siatka oraz jest on umocowany w mocnej, wykrawanej ramce filtra papierowej lub metalowej. Usunięte z centrali wentylacyjnej lub klimatyzacyjnej, zanieczyszczone filtry, można spalić lub spopielić.
