Cele i rozwiązania systemów wentylacji pożarowej

Rozporządzenia dotyczące ochrony przeciwpożarowej [1] i warunków technicznych [2] jednoznacznie mówią o skuteczności systemów bezpieczeństwa pożarowego w czasie pożaru: (…) zabezpieczenie przed utrzymaniem się na drogach ewakuacyjnych dymu w ilości, która ze względu na ograniczenie widoczności lub toksyczność uniemożliwiałaby bezpieczną ewakuację.

Zapis ten oznacza, że niewystarczające jest zaprojektowanie, wykonanie i przeprowadzenie procedury odbiorowej systemu wentylacji pożarowej. Instalacja ta musi zadziałać zgodnie z przewidzianą dla niej efektywnością w warunkach rzeczywistego pożaru, a ten może się wydarzyć nawet po wielu latach od przekazania budynku do użytkowania.

Właściwa interpretacja przepisów skutkuje rozszerzoną w czasie odpowiedzialnością projektanta, wykonawcy, rzeczoznawcy ds. zabezpieczeń ppoż. i administratora obiektu. Prawidłowo wykonana instalacja, utrzymywana w dobrym stanie technicznym, musi pozostawać w stałej gotowości do pracy i być okresowo testowana. Sytuacja taka, jak wynika z doświadczeń autora, nie jest jednak typowa.

Kluczem do doboru i skonstruowania efektywnego systemu bezpieczeństwa pożarowego w budynku jest właściwe zrozumienie celu i zasady funkcjonowania wentylacji pożarowej, dobranie odpowiedniego dla konkretnego obiektu rozwiązania, zastosowanie dobrze skonfigurowanego, pewnego w działaniu zestawu urządzeń oraz przestrzeganie procedur konserwacji i testowania systemu.

Odpowiedzialność za ostateczny kształt projektu

Istotna jest wiedza odnośnie do kompetencji i zakresu odpowiedzialności osób uczestniczących w procesie tworzenia systemu wentylacji pożarowej w obiekcie. Nowe regulacje prawne zawarte w rozporządzeniu w sprawie uzgadniania projektu budowlanego pod względem ochrony przeciwpożarowej [3] precyzują rolę rzeczoznawcy ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych i projektanta w tworzeniu projektu technicznego.

„Uzgodnienia projektu budowlanego dokonuje się w toku wzajemnej współpracy projektanta z rzeczoznawcą do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych w trakcie sporządzania przez projektanta projektu budowlanego, polegającej na:

1. konsultacji rozwiązań projektowych w zakresie oceny ich zgodności z wymaganiami ochrony przeciwpożarowej;
2. wymianie uwag i stanowisk w zakresie projektowanych technicznych środków zabezpieczenia przeciwpożarowego;
3. opracowaniu scenariusza pożarowego dla obiektu budowlanego objętego obowiązkiem stosowania systemu sygnalizacji pożarowej”.

Co ważne, w cytowanym rozporządzeniu doprecyzowane zostało pojęcie scenariusza pożarowego definiowanego jako opis sekwencji możliwych zdarzeń w czasie pożaru, reprezentatywnego dla danego miejsca jego wystąpienia lub obszaru oddziaływania, w szczególności dla strefy pożarowej lub strefy dymowej, uwzględniający przede wszystkim:

1. sposób funkcjonowania urządzeń przeciwpożarowych, innych technicznych środków zabezpieczenia przeciwpożarowego, urządzeń użytkowych lub technologicznych oraz ich współdziałanie i oddziaływanie na siebie (…).

Warto również zaznaczyć, że zgodnie z przyjętą 5 sierpnia 2015 r. ustawą o zmianie ustaw regulujących warunki dostępu do wykonywania niektórych zawodów wprowadzona została istotna zmiana dotycząca możliwości unieważnienia przez komendanta wojewódzkiego PSP uzgodnienia dokonanego przez rzeczoznawcę.

Do niedawna unieważnienie takie mogło mieć miejsce, jeżeli doszło do rażącego naruszenia prawa (polegającego na dopuszczeniu rozwiązań projektowych mających istotny negatywny wpływ na stan bezpieczeństwa pożarowego budynku w związku z niespełnieniem wymagań z zakresu ochrony ppoż. określonych w przepisach techniczno-budowlanych lub przeciwpożarowych, w szczególności mogących powodować zagrożenie życia ludzi).

Obecnie do dnia uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu komendant wojewódzki PSP może unieważnić uzgodnienie projektu, który będzie zawierał rozwiązania niezgodne z wymaganiami ochrony ppoż., mające istotny wpływ na stan bezpieczeństwa pożarowego obiektu budowlanego.

Rozwiązanie takie zwiększa kompetencje komendanta wojewódzkiego, zmuszając jednocześnie zarówno rzeczoznawcę, jak i projektanta do większej ostrożności i dbałości przy opracowywaniu projektu i koncepcji zabezpieczeń ppoż.

Cel funkcjonowania i zasada działania systemów wentylacji pożarowej

Określenie celu działania instalacji wentylacji pożarowej powinno stanowić pierwszy etap stworzenia koncepcji przyszłych rozwiązań technicznych dla każdego obiektu budowlanego. Pełniący funkcję ochrony życia system wentylacji pożarowej powinien działać z maksymalną efektywnością już w początkowej fazie pożaru, zabezpieczając drogi ewakuacji przed utrzymywaniem się na nich dymu w stężeniu zagrażającym życiu i zdrowiu ludzi.

Wymagań takich nie stawia się systemom wentylacji pożarowej, których głównym zadaniem jest ułatwienie pracy ekipom ratowniczo-gaśniczym, ochrona konstrukcji budynku oraz ograniczenie strat związanych z jego zadymieniem. W takich przypadkach o uruchomieniu systemu oddymiania decydować może dowodzący akcją ratowniczą, sygnał do uruchomienia systemu wentylacji pożarowej może pochodzić także np. z instalacji tryskaczowej.

Nadrzędne priorytety dla funkcjonowania omawianych instalacji uzależnione są zawsze od przeznaczenia i sposobu użytkowania budynku. Ich ustalenie możliwe jest w oparciu o instrukcję bezpieczeństwa pożarowego obiektu uwzględniającą jego specyficzne potrzeby.

Jako przykład przytoczyć można sformułowanie celów działania (zadań dla projektanta instalacji oddymiania) obiektu nietypowego, jakim jest Aula Główna Politechniki Warszawskiej.

Zaprojektowana instalacja musi w jak największym stopniu ograniczyć poziom ryzyka wszystkich użytkowników Auli.

Realizacja tego celu oznacza, że zagrożona strefa budynku zostanie opuszczona w określonym czasie ewakuacji. Po zakończeniu akcji ratowniczo-gaśniczej instalacja oddymiania oraz wprowadzone zmiany konstrukcyjne w zakresie funkcjonowania oddzieleń przeciwpożarowych powinny pozwolić na szybkie oczyszczenie obiektu z dymu (rys. 1).

System wentylacji pożarowej musi być zoptymalizowany pod względem kosztów inwestycyjnych przy minimalnej (ze względu na zabytkowy charakter obiektu) ingerencji w konstrukcję i wygląd budynku.

W nietypowych obiektach pojawiać się mogą dodatkowe wymagania. W Auli Głównej system oddymiania musi działać z taką efektywnością, żeby temperatura gazów pożarowych pod ograniczającym od góry dziedziniec Auli plafonem dekoracyjnym wykonanym z Lexanu była niższa niż temperatura uplastycznienia tego materiału (na podstawie certyfikatu ITB dla Lexanu – poniżej 145°C).

Realizacja tak nakreślonych celów wymusiła zastosowanie rozwiązań inżynierskich umożliwiających dobranie optymalnej wielkości instalacji oddymiającej w oparciu o zaawansowany program symulacji komputerowych (walidowanych na podstawie przeprowadzonej w obiekcie próby z dymem gorącym – rys. 2).

W przypadku większości obiektów użytkowych, o mniejszym stopniu skomplikowania, dla określenia celów działania instalacji wentylacji pożarowej wystarczy realizacja wymagań zawartych w warunkach technicznych [1].

Interpretacja tych przepisów nie zawsze jest jednak jednoznaczna. Posłużyć się tu można bardzo charakterystycznym przykładem poziomych dróg ewakuacji w budynkach wysokich i wysokościowych. W przepisach przywołana jest konieczność ochrony tych przestrzeni przed zadymieniem i utrzymywaniem się na nich dymu, który to wymóg powszechnie interpretowany jest jako konieczność wykonania na korytarzach ewakuacyjnych instalacji oddymiającej (spełniającej wymogi §270 WT). Tymczasem taka interpretacja nie jest właściwa, i to z kilku powodów.

• Po pierwsze, celem działania instalacji wyciągowej powietrza i dymu w systemach różnicowania ciśnienia (obligatoryjnych do stosowania w wymienionej grupie obiektów) nie jest ciągłe oddymianie korytarzy, ale stworzenie warunków dla utrzymania ukierunkowanego przepływu w otwartych drzwiach oddzielających strefę podwyższonego i niepodwyższonego ciśnienia. Realizacja tego celu wymaga dużo mniejszych ilości odprowadzanego powietrza, niż wymagałoby tego skuteczne oddymianie.
• Po drugie, jak wskazują doświadczenia praktyczne, próby obiektowe i symulacje, instalacja wyciągu dymu o wielkości realnej do zrealizowania w większości obiektów nie jest w stanie skutecznie (z zachowaniem pionowej separacji powietrza i dymu) oddymić korytarzy ewakuacyjnych przy ciągłym napływie dymu z pomieszczenia, w którym wybuchł pożar. Ponadto zwiększenie ilości odbieranego powietrza ponad zalecenia standardów projektowania systemów różnicowania ciśnienia prowadzić może do zbyt dużej różnicy ciśnienia na granicy strefy chronionej oraz niechronionej nadciśnieniem, co prowadzi do znacznego przekroczenia siły koniecznej do otwarcia drzwi i stawia pod znakiem zapytania główny cel funkcjonowania całej instalacji.

Ochrona przed zadymieniem korytarzy wymaga więc przede wszystkim zastosowania samozamykaczy na drzwiach pożarowych pomiędzy korytarzem i pomieszczeniami przyległymi, co ogranicza napływ dymu do korytarzy ewakuacyjnych.

Oczywiście tu też jest haczyk: ograniczenie napływu dymu do korytarza jest możliwe, jeżeli ściana oddzielająca pomieszczenie od korytarza zabudowana jest do stropu właściwego (w praktyce często ścianki takie wykonane z karton-gipsu zabudowywane są do poziomu stropu podwieszonego), nie jest podziurawiona np. transferami powietrza i ma odporność pożarową przynajmniej taką jak drzwi.

Przy spełnieniu powyższych warunków wyciąg mechaniczny powietrza i dymu skonstruowany na potrzeby systemu różnicowania ciśnienia będzie w stanie oczyścić korytarz z okresowo trafiającej tu porcji dymu (przynajmniej w początkowej fazie pożaru, kiedy trwa ewakuacja obiektu).

Jak widać zatem, właściwe określenie celu działania instalacji wentylacji pożarowej ma w każdym przypadku kluczowe znaczenie dla sporządzenia odpowiednich założeń projektowych oraz określenia scenariusza funkcjonowania całego systemu bezpieczeństwa pożarowego.

Podstawowe typy wentylacji pożarowej

Opisane powyżej cele powinny być realizowane przez jeden z trzech typów systemów wentylacji pożarowej, dostosowany do rodzaju obiektu oraz wymagań prawnych:

1. Wentylacja oddymiająca, czyli zestaw urządzeń stosowanych do usunięcia poza budynek dymu powstającego podczas pożaru. Ten typ instalacji (rys. 3) znajduje zastosowanie w obiektach wielkokubaturowych o charakterze przemysłowo-magazynowym, ale również w obiektach użytkowych, takich jak sklepy wielkoprzestrzenne, galerie handlowe, hale sportowe i wystawiennicze, dworce lotnicze i kolejowe, aule itd. Zasada działania instalacji sprowadza się do odprowadzenia dymu z przestrzeni podstropowej obiektu (tzw. zasobnika dymu) za pomocą klap dymowych (oddymianie grawitacyjne) lub wentylatorów wyciągowych (oddymianie mechaniczne). Ilość wyciąganego dymu powinna być co najmniej równa strumieniowi dymu napływającego do zasobnika, chyba że realizacja celu działania instalacji pozwala na zastosowanie mniejszej wydajności wyciągu (np. utrzymuje się graniczną wartość temperatury podstropowej lub akceptowalne warunki ewakuacji przez określony czas).
2. Urządzenia służące do usuwania dymu z pionowych dróg ewakuacji. Idea funkcjonowania tej instalacji polega na odprowadzeniu z przestrzeni klatki schodowej dymu, który przeniknie do jej wnętrza w czasie, kiedy na klatkę wchodzą osoby z kondygnacji objętej pożarem. Działanie instalacji powinno usunąć dym z drogi ewakuacji, przywracając drożność klatki schodowej. Zakłada się, że klatka jest obudowana i wyposażona w samozamykające się drzwi pożarowe, które automatycznie przechodzą do pozycji zamkniętej po przejściu ostatniej osoby, odcinając napływ dymu. System oddymiania składać się musi z urządzeń odbioru dymu (np. klapy dymowej) i instalacji nawiewu powietrza kompensacyjnego (np. automatycznie otwieranych drzwi na poziomie wyjścia z budynku lub mechanicznego nawiewu pożarowego). Zamontowane w klatce schodowej urządzenia oddymiające mogą być również wykorzystane przez straż pożarną do odprowadzenia dymu po ugaszeniu pożaru. Stosowanie omawianego typu instalacji ograniczone jest do obiektów co najwyżej średniowysokich (z wyjątkiem budynków mieszkalnych i przemysłowych).

Mówiąc o systemach oddymiania, należy podkreślić, że ze względu na zaangażowanie prostych rozwiązań technicznych są to układy tańsze od bardziej zaawansowanych i skuteczniejszych urządzeń różnicowania ciśnienia.

Jednocześnie zapisy warunków technicznych pozwalają na szerokie stosowanie urządzeń oddymiających w budownictwie mieszkaniowym, nawet z włączeniem grupy budynków wysokich (mieszkalnych i przemysłowo-magazynowych).

Czynniki te sprawiają, że systemy oddymiania (rys. 4) są i będą bardzo popularną grupą rozwiązań służących ochronie pionowych dróg ewakuacji.

W 2016 r. przeprowadzony został szeroki program badań „bepiecznaewakaucja.pl” dotyczący skuteczności różnych rozwiązań wentylacji oddymiającej klatek schodowych.

Wyniki wykazały m.in., że instalacja oddymiania grawitacyjnego działa skutecznie tylko w określonych warunkach. Cały system musi być uruchamiany automatycznie w początkowej fazie pożaru (po zadziałaniu czujki w sąsiedztwie pożaru lub na klatce schodowej w pobliżu testowanej kondygnacji).Stratyfikacja gazów pożarowych w warunkach nie w pełni rozwiniętego pożaru oraz po jego ugaszeniu może być niewystarczająca do skutecznego oddymienia klatki schodowej.Efekt oddymiania może zostać również poważnie ograniczony przy niższej temperaturze klatki niż temperatura zewnętrzna (w okresie letnim). W opisanych powyżej warunkach nastąpić może „zakorkowanie” klatki, czyli stała obecność dymu w obrębie kilku kondygnacji.

Ponadto skuteczność systemów grawitacyjnych uzależniona jest od oddziaływania wiatru, a szczególnie wrażliwe na zakłócenia i podatne na działanie wiatru są systemy oddymiania wyposażone w fasadowe okna oddymiające. Bardzo ważne jest potwierdzenie, że system oddymiania wspomagany nawiewem mechanicznym zapewnia większą pewność i stabilność działania instalacji oddymiania niż każda z konfiguracji systemu oddymiania grawitacyjnego.

Co istotne, ze względu na dynamiczne zmiany w strukturze budynku (pękanie okien, zmiana konfiguracji otwartych drzwi, blokowanie drzwi oddzielenia pożarowego itp.), a także zmienne parametry środowiska zewnętrznego (np. parcie wiatru) dla uzyskania pełnej efektywności systemu konieczne jest stosowanie adaptacyjnego sterowania nawiewem mechanicznym.

3. Urządzenia służące zapobieganiu zadymieniu. Systemy różnicowania ciśnienia muszą być stosowane w budynkach o znacznej wysokości, klasyfikowanych w warunkach technicznych jako wysokie (W) i wysokościowe (WW).

Ich zadanie polega generalnie na zabezpieczeniu przed napływem dymu do chronionych przestrzeni budynku (klatek schodowych, przedsionków przeciwpożarowych, szachtów windowych, czasami korytarzy ewakuacyjnych i wydzielonych pomieszczeń). Zabezpieczenie to polega na:

• wytworzeniu i ustabilizowaniu w chronionej przestrzeni nadciśnienia (klatki schodowe, przedsionki ppoż., szachty wind na potrzeby ekip ratowniczych, czasem korytarze i wydzielone pomieszczenia) o wartości 20–80 Pa w stosunku do przestrzeni niechronionej nadciśnieniem (korytarze, przestrzenie typu open-space). Warunek nadciśnienia obowiązuje w sytuacji, kiedy wszystkie drzwi prowadzące do przestrzeni chronionej pozostają zamknięte;
• utrzymaniu ukierunkowanego przepływu powietrza w drzwiach otwartych pomiędzy strefą chronioną i niechronioną nadciśnieniem (prędkość przepływu min. 0,75–2,0 m/s). Warunkiem koniecznym jest tu działanie na kondygnacji objętej pożarem instalacji odbioru powietrza i dymu (wyciąg mechaniczny lub automatycznie otwierane okna zewnętrzne). Warunek prędkości przepływu dotyczy kondygnacji, na której wybuchł pożar i działa instalacja odbioru powietrza i dymu;
• zapewnieniu krótkiego czasu zmiany scenariusza pracy systemu z warunku nadciśnienia w trzonie klatki schodowej na warunek przepływu w drzwiach otwartych i skuteczne cykliczne przechodzenie z jednego trybu pracy na drugi w zależności od przebiegu ewakuacji piętra objętego pożarem;
• utrzymaniu na granicy strefy chronionej nadciśnieniem siły potrzebnej do otwarcia drzwi na poziomie nieprzekraczającym 100 N (warunek ten musi zostać spełniony na całej wysokości klatki schodowej).

Przedstawione powyżej zadania realizowane są przez zestawy urządzeń do różnicowania ciśnienia działające w koincydencji z instalacjami (grawitacyjnymi lub mechanicznymi) służącymi do odprowadzenia dymu i ciepła.

Podstawowe zestawy urządzeń do różnicowania ciśnienia podzielić można na systemy pasywne i aktywne. Do układów pasywnych zalicza się instalacje, w których funkcję regulacji nadciśnienia w przestrzeni chronionej pełnią klapy upustowe.

Rozwiązania te zawdzięczają swoją popularność głównie prostej zasadzie działania (co przekłada się również na cenę zestawu urządzeń) i silnemu umocowaniu w normie EN-PN 12101-6. Są to powody, dla których coraz więcej działających na naszym rynku firm wprowadza tego typu rozwiązania do swojej oferty.

Najprostsze, klasyczne układy pasywne składają się z jednobiegowego wentylatora nawiewu powietrza do klatki schodowej i klapy nadmiarowo-upustowej montowanej w jej najwyższej części (rys. 3).

Stały strumień powietrza trafiający do klatki schodowej, dobrany dla warunku utrzymania prędkości przepływu w drzwiach otwartych, powoduje wzrost ciśnienia w tej przestrzeni, którego wielkość regulowana jest przez otwierającą się klapę upustową.

Otwarcie drzwi na kondygnacji z funkcjonującą instalacją odbioru dymu powoduje spadek ciśnienia w przestrzeni klatki schodowej, co skutkuje zamknięciem się klapy upustowej.

Strumień powietrza przez otwarte drzwi przepływa w kierunku punktów usuwania dymu. Czas reakcji systemu regulowany jest w tym przypadku przez moment zamykający klapę regulacyjną, co pozwala na reakcję systemu w czasie nie dłuższym niż 3 s.

Wspólną cechą wszystkich zestawów urządzeń, w których funkcję regulacji pełni klapa ciśnieniowa, jest regulacja nadciśnienia w przestrzeni chronionej w odniesieniu do ciśnienia atmosferycznego. Tymczasem rozkład ciśnienia na całej wysokości klatki schodowej i ciśnienia w niechronionych częściach budynku nie jest jednorodny. Jest to poważne ograniczenie skuteczności klap upustowych, których działanie nie uwzględnia rozkładu ciśnienia wewnętrznego (rys. 5).

Stopniowo pojawiają się na rynku coraz nowsze modyfikacje systemów pasywnych, pozwalające na rozszerzenie zakresu ich stosowania i ograniczające wrażliwość tego typu rozwiązań na oddziaływanie warunków atmosferycznych. Są to na przykład łatwe do zamontowania w dowolnej przestrzeni klatki schodowej układy monoblokowe składające się z wentylatora nawiewu pożarowego zamontowanego we wspólnej obudowie z klapą nadciśnieniową wyposażoną w mechanizm sprężynowy.

Ponieważ cały zestaw urządzeń montowany jest wewnątrz budynku, wyeliminowane tu zostały opisane powyżej zagrożenia związane z zamarzaniem i wpływem parcia wiatru.

Kolejny wariant zestawu urządzeń z omawianej grupy przewiduje wykorzystanie dwóch jednostek napowietrzania pożarowego oraz zestawu dwóch klap upustowo-nadciśnieniowych zabudowanych np. w formie zestawów upustowych (wyposażonych dodatkowo w automatycznie otwieraną przepustnicę i opcjonalnie system przeciwoblodzeniowy).

Tak rozbudowane układy odznaczają się wysoką elastycznością działania i zdolnością do płynnej regulacji nadciśnienia na całej wysokości klatki schodowej. Nadal jednak punktem odniesienia dla tej regulacji jest atmosfera, a nie ciśnienie na wewnętrznych drogach ewakuacji (rys. 6).

Pod pojęciem aktywnych systemów różnicowania ciśnienia należy rozumieć system napowietrzania pożarowego, w którym funkcję regulacji przepływu powietrza, w ilości niezbędnej dla realizacji zadań scenariusza pożarowego, pełnią elektronicznie sterowane urządzenia: zespoły nawiewne zmiennego wydatku lub klapy sterowane czujnikami ciśnienia.

Szczególną popularność zyskują ostatnio rozwiązania, w których wydajność wentylatorów reguluje się w zależności od aktualnie realizowanego scenariusza napowietrzania (warunek stabilizacji ciśnienia lub przepływu w drzwiach otwartych) za pomocą przetwornicy częstotliwości (falownika) i zaawansowanej automatyki sterującej, zarządzającej pracą systemu oraz kontrolującej i rejestrującej pracę układu.

Faktyczna skuteczność układów adaptacyjnych jest uzależniona właśnie od jakości systemów sterowania, a najnowszym osiągnięciem w tej dziedzinie są tzw. systemy sterowania predykcyjnego. Trzeba także pamiętać, że wraz ze wzrostem wysokości budynku działanie systemów różnicowania ciśnienia jest w coraz większym stopniu zależne od zjawisk fizycznych, takich jak ciąg termiczny czy rozkład ciśnienia wewnętrznego związany np. z nasłonecznieniem lub parciem wiatru.

Za granicę wysokości, powyżej której zestawy urządzeń do różnicowania ciśnienia muszą skutecznie reagować na ww. zjawiska, przyjmuje się 50 m. Znajomość tego faktu powinna mieć duży wpływ na wybór konkretnych rozwiązań technicznych. Dla budynków o znacznej wysokości dobrym rozwiązaniem jest opracowany w Polsce tzw. system przepływowy (rys. 7).

Kontynuacja tematu w kolejnym numerze.

Literatura

1. Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (DzU 2016, poz. 191, z późn. zm.).
2. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU 2015, poz. 1422).
3. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 grudnia 2015 r. w sprawie uzgadniania projektu budowlanego pod względem ochrony przeciwpożarowej (DzU 2016, poz. 2117).
4. Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 stycznia 2016 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o ochronie przeciwpożarowej (DzU 2016, poz. 191).
5. Mizieliński B., Kubicki G., Wentylacja pożarowa – oddymianie, WNT 2013.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!