Nawilżanie powietrza a zużycie energii

Zapewnienie odpowiedniej wilgotności powietrza to zagadnienie bardzo istotne zarówno w kontekście obiektów przemysłowych, jak i utrzymania parametrów komfortu cieplno-wilgotnościowego dla użytkowników pomieszczeń biurowych i mieszkalnych (rys. 1).

Zbyt suche, a także za wilgotne powietrze wpływa negatywnie na zdrowie ludzi i stan budynku oraz na elementy jego technologicznego wyposażenia.

Nadmierna ilość wilgoci wewnątrz pomieszczeń oddziałuje niekorzystnie na materiały budowlane i wykończeniowe, a nawet na meble. Wpływa także na zdrowie ludzi oraz zwierząt przebywających w takich obiektach:

• w sposób bezpośredni (poprzez wysoką wilgotność powietrza),
• pośrednio (poprzez reakcje ich organizmów na obecność grzybów pleśniowych i bakterii) [1].

Z drugiej strony zbyt suche i ciepłe powietrze podrażnia śluzówkę górnych dróg oddechowych i utrudnia oddychanie.

Kolejnym problemem związanym z suchym powietrzem jest zwiększona ilość ładunków elektrostatycznych, gdy wilgotność względna powietrza jest utrzymywana na poziomie poniżej 35% (jest to szczególnie istotne w serwerowniach oraz innych pomieszczeniach z dużą liczbą sprzętu elektronicznego) [1].

W polskim klimacie wilgotność powietrza w okresie letnim nie jest wysoka ze względu na położenie w strefie klimatu umiarkowanego.

Standardowe jednostki klimatyzacyjne są w stanie w większości przypadków zapewnić odpowiednią wilgotność względną w pomieszczeniach w ramach regulacji temperatury.

Większym wyzwaniem technicznym jest utrzymanie odpowiedniej wilgotności w pomieszczeniach w okresie zimowym, gdy powietrze zewnętrzne jest bardzo suche.

Doświadczenie pokazuje, że powietrze nawilżane jest w sytuacji, gdy jest to niezbędne (np. do prawidłowego funkcjonowania technologii), natomiast unika się nawilżania dla zapewnienia komfortu użytkownikom.

W niektórych obiektach (np. biurowych) nawilżacze powietrza są instalowane z powodu wymagań prawnych, jednakże są one często wyłączane przez właścicieli obiektów ze względu na bardzo duże koszty eksploatacyjne.

Pracownicy zazwyczaj nie odczuwają wielkiej różnicy, gdyż przyzwyczajeni są do przebywania w suchym środowisku w okresie zimowym (w rzadko którym prywatnym mieszkaniu lub domu instalowane są nawilżacze powietrza).

Faktem jest, że nawilżanie powietrza jest procesem drogim, dlatego warto przeanalizować możliwości ograniczenia kosztów utrzymania właściwej wilgotności powietrza w pomieszczeniach w okresie zimowym, co zostanie pokrótce omówione na kolejnych stronach.

Czytaj też: Wybrane parametry powietrza wewnętrznego obiektów biurowych >>>

Nawilżanie powietrza

Podstawowe wzory

Przy analizie kosztów eksploatacyjnych nawilżania powietrza warto się zastanowić, z czego one wynikają. W związku z tym niezbędne jest omówienie podstawowych wzorów dotyczących procesu nawilżania. Wymagany strumień masowy pary wodnej oblicza się ze wzoru:

  (1)

gdzie:

V – strumień powietrza, m³/s;

∆x – przyrost zawartości wilgoci pomiędzy powietrzem przed i za nawilżaczem, kg/kg p.s.;

ρ – gęstość powietrza, ρ = 1,2 kg/m³.

Energia potrzebna do zamiany wody w parę może zostać wyliczona z uproszczonego wzoru:

  (2)

m_p – wydajność nawilżacza parowego, kg/s;

r – ciepło parowania wody, r = 2500 kJ/kg.

Analiza wzorów (1) i (2) pozwala stwierdzić, co czyni proces nawilżania tak energochłonnym – jest nim bardzo wysoka wartość ciepła parowania wody: 2500 kJ/kg.

Porównując ciepło parowania wody z jej ciepłem właściwym, można zauważyć, że zmiana temperatury kilograma wody o 100 stopni (ok. 420 kJ) wymaga około sześciokrotnie mniej energii niż zamiana kilograma wody w parę.

Zwiększenie zawartości wilgoci strumienia powietrza 5000 m3/h o 1 g/kg wymaga dostarczenia energii na poziomie 4,2 kW.

Jak widać, proces zamiany wody w parę wymaga dużej ilości energii i projektant nie ma możliwości w bezpośredni sposób uczynienia go mniej energochłonnym, gdyż wynika to z praw fizyki.

Ciepło niezbędne do odparowania cieczy musi zostać dostarczone niezależnie od formy nawilżania (rys. 2).

Metody nawilżania powietrza

Dwie podstawowe formy nawilżania powietrza przedstawiono na wykresie i-x (rys. 2): jest to:

• nawilżanie bezpośrednie, nazywane powszechnie adiabatycznym (w rzeczywistości proces nawilżania bezpośredniego nie jest w pełni adiabatyczny, a linia przemiany odbiega od linii stałej entalpii)
• oraz nawilżanie parowe.

W pierwszym przypadku następuje doprowadzenie wody bezpośrednio do przepływającego powietrza (poprzez natrysk dyszami lub przepływ strumienia przez zraszane złoże), w wyniku czego zawartość wilgoci powietrza rośnie przy jednoczesnym spadku jego temperatury.

Nawilżanie parowe polega na wtrysku pary wodnej o temperaturze ponad 100°C [1], uzyskanej w wytwornicach pary, do przepływającego powietrza. W wyniku tego procesu zawartość wilgoci strumienia powietrza wzrasta, nieznacznie rośnie też jego temperatura (ok. 1°C/4 g/kg).

Charakterystyka metod nawilżania powietrza – nawilżanie wodne

Klasyczna komora zraszania

Typowa komora zraszania zazwyczaj instalowana jest jako sekcja w centrali klimatyzacyjnej. Głównymi elementami komory zraszania są (rys. 3):

• obudowa i zbiornik wody (wanna ociekowa),
• odkraplacz,
• kolektory z dyszami rozpylającymi wodę,
• pompa wodna,
• filtr
• oraz spust wody.

Elementy komory wykonywane są zazwyczaj ze stali nierdzewnej lub tworzyw sztucznych.

Standardowa prędkość przepływu powietrza przez komorę to 1–4 m/s [1].

Wymagane ciśnienie wody to ok. 0,1–3,5 bara [1].

W celu zminimalizowania liczby kropel wody porwanej przez strumień powietrza stosuje się odkraplacze.

Z kolei dla ochrony przed bakteriami stosuje się odpowiednie środki dezynfekcyjne lub lampy UV [1].

Komory zraszania zazwyczaj są stosunkowo długie, żeby mogły działać prawidłowo (1,5–3,5 m [1]).

Komora zraszania dwuczynnikowa

Ten typ komory zraszania wyposażony jest w dysze, do których doprowadzana jest woda oraz sprężone powietrze.

Woda jest rozpylana na drobne kropelki i całkowicie odparowuje w przestrzeni komory nawilżania [1].

Dzięki efektywnemu odparowaniu w tym rodzaju komory wykorzystano zalety nawilżania adiabatycznego przy zmniejszeniu ryzyka rozwoju drobnoustrojów [1].

Złoże zraszane

Złoże zraszane jest jednym z najtańszych możliwych sposobów nawilżenia powietrza – wynika to z faktu niskiego ciśnienia wody wymaganego do nawilżenia złoża oraz niewielkich oporów przepływu powietrza.

Głównym elementem złoża zraszanego jest zwilżony wodą materiał higroskopijny (rys. 4), przez który przepływa strumień powietrza.

Ze względu na fakt, że budowa zraszanego złoża pozwala na rozwinięcie bardzo dużej powierzchni wymiany masy zwilżonej cienkim filmem wodnym, jego długość jest znacznie krótsza niż komór zraszania.

Nawilżacze kanałowe z mgłę wodną

Tego typu nawilżacze pracują przy stosunkowo niskim ciśnieniu wody (zasilającej: 2–10 barów) [1].

Dysze rozpylają wodę, tworząc mgiełkę o bardzo drobnych kroplach. Rozmieszczone są na siatce ze stali nierdzewnej w sposób umożliwiający szybkie odparowanie mgły wodnej [1].

Efektywność tego typu rozwiązań wynika z rozmiarów kropli, które są mniejsze niż 20 mikrometrów [1], dzięki czemu łatwiejsze jest ich odparowanie (większa powierzchnia wymiany masy w strumieniu powietrza).

Po pokonaniu krótkiego odcinka w powietrzu mgła wodna trafia na złoże ceramiczne, na którym następuje odparowanie pozostałej części wody.

Dzięki dwuetapowemu procesowi straty wody są stosunkowo niskie, a nawilżacz jest relatywnie energooszczędny [1].

Charakterystyka metod nawilżania powietrza – nawilżanie parowe

W przypadku nawilżaczy parowych para wodna produkowana jest przez specjalną wytwornicę. W rzadkich przypadkach, gdy obiekt wyposażony jest w instalację pary technologicznej, może ona być pobrana z takiej instalacji. Do wprowadzenia pary do powietrza służą tzw. lance parowe (rys. 5).

Nawilżacze elektrodowe

W takich urządzeniach para wodna wytwarzana jest w wytwornicy pary zasilanej elektrycznie.

Elektrody zanurzone są bezpośrednio w wodzie, która znajduje się w cylindrze parowym – w tym przypadku woda pełni funkcję elektrolitu o określonym przewodnictwie prądu [1].

Podczas przepływu prądu pomiędzy elektrodami następuje podgrzanie i parowanie wody.

Należy tu nadmienić, ze przewodność wody wzrasta wraz z jej odparowaniem ze względu na większe stężenie minerałów. W związku z tym woda wewnątrz wytwornic musi być okresowo wymieniana na świeżą.

Nawilżacze oporowe

Tego typu rozwiązania przeznaczone są do systemów o dużej intensywności eksploatacji lub do układów, w których woda ma bardzo niską przewodność elektryczną [1]. Pracują na zasadzie grzałki zanurzonej w wodzie będącej elementem grzejnym [1], dlatego metoda ta nie zależy od przewodności elektrycznej wody.

Nawilżacze tego rodzaju pozwalają na bardzo dokładną regulację wilgotności powietrza [1].

Nawilżacze z wymiennikiem ciepła

Są to rzadko spotykane rozwiązania, gdyż mają uzasadnienie tylko w instalacjach dysponujących gorącą wodą o temperaturze 115°C lub wyższej [1]. Gorąca woda w wymienniku ciepła wykorzystywana jest do wytwarzania pary wodnej.

Istnieją też formy nawilżaczy z gazowym wymiennikiem ciepła – wówczas źródłem ciepła do wytworzenia pary jest ciepło spalania gazu.

Nawilżacze takie mają dwie zasadnicze zalety:

• po pierwsze, koszty gazu są niższe niż prądu elektrycznego,
• po drugie, gaz jest zaliczany do paliw ekologicznych [1].

Metody obniżania kosztów nawilżania powietrza

Jak już wcześniej wspomniano, duża energochłonność procesu nawilżania powietrza wynika wprost z praw fizyki i nie ma możliwości ich obejścia. Istnieją natomiast sposoby, które pozwalają zmniejszyć koszty tego procesu.

Woda zawsze musi pobrać odpowiednią ilość ciepła do parowania, jednak do projektanta należy wybór, co będzie źródłem tego ciepła i jaka ilość pary wodnej musi zostać dostarczona.

Rozważne zaprojektowanie i późniejsze wykonanie systemu może w istotny sposób obniżyć jego koszty eksploatacyjne.

Wybór metody nawilżania

Podstawowym sposobem, który pozwala w istotny sposób obniżyć koszty nawilżania powietrza, jest wybór odpowiedniej metody.

Jak wspomniano, dwa podstawowe sposoby to nawilżanie adiabatyczne oraz parowe.W pierwszym przypadku ciepło do parowania dostarczane jest do wody od strumienia powietrza, którego temperatura zostaje obniżona kosztem zwiększenia zawartości wilgoci.W przypadku nawilżania parowego źródłem ciepła jest zazwyczaj energia elektryczna.

W Polsce ceny energii elektrycznej są stosunkowo wysokie, dlatego w większości przypadków lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie rozwiązań bazujących na cieple z innych źródeł.

W przypadku dostępu do sieci gazowej bądź ciepłowniczej zdecydowanie tańszym rozwiązaniem będzie nawilżanie adiabatyczne.

Należy tutaj nadmienić, że komory zraszania są obecnie niechętnie stosowane z powodu licznych wad starych rozwiązań, które utrwaliły się w pamięci projektantów (duże wymiary, zanieczyszczenie wanien cząstkami stałymi oraz pojawianie się drobnoustrojów) [1]. Jednakże nowoczesne nawilżacze wodne charakteryzują się obecnie często większą efektywnością działania, zdecydowanie mniejszym zużyciem energii elektrycznej oraz czystością i możliwością precyzyjnej regulacji wilgotności powietrza (±5%) [1].

W celu zwiększenia bezpieczeństwa pracy można zastosować system dodający jony srebra do wody zasilającej. Jony srebra, wnikając w strukturę komórek bakterii, blokują ich rozwój, co skutecznie zapobiega rozprzestrzenianiu się bakterii w systemie wentylacji [1].

Spośród metod adiabatycznego nawilżania powietrza najtańszą jest wykorzystanie zraszanego złoża. Wynika to z faktu, że system ten nie potrzebuje wysokiego ciśnienia wody, w przeciwieństwie do systemów wykorzystujących dysze, a także ze względu na stosunkowo niewielką stratę ciśnienia po stronie powietrznej (należy pamiętać, że w systemach dyszowych woda wtryskiwana przeciwprądowo stanowi dość istotny opór dla przepływającego powietrza).

Kolejną ważną rzeczą, którą należy uwzględnić przy doborze rozwiązań nawilżania adiabatycznego, jest sposób osiągnięcia założonego punktu nawiewu – możliwy jest system dwu- lub trzystopniowy (rys. 6).

• W rozwiązaniu dwustopniowym (proces Z-1-N) powietrze jest podgrzewane do odpowiedniej temperatury, a następnie nawilżane adiabatycznie do uzyskania punktu N.
• W przypadku rozwiązania trzystopniowego (proces Z-A-B-N) powietrze jest podgrzewane wstępnie do niższej temperatury, następnie nawilżane adiabatycznie do punktu B, a potem podgrzewane wtórnie do punktu N.

Rozwiązanie dwustopniowe jest tańsze inwestycyjnie, zajmuje mniej miejsca (jedna nagrzewnica i jeden nawilżacz), ale trudniejsza jest jego precyzyjna regulacja. Ponadto występują na nim wyższe straty związane z koniecznością dostarczenia wyższego parametru czynnika grzewczego do podgrzania powietrza.W opinii autorów bezpieczniejszym i skuteczniejszym sposobem jest rozwiązanie drugie.

Odzysk wilgoci

Prostą i oczywistą metodą obniżenia kosztów nawilżania powietrza jest efektywny odzysk wilgoci z powietrza wywiewanego.

Istnieją trzy techniki odzysku ciepła pozwalające na odzysk wilgoci:

• recyrkulacja;
• higroskopijne wymienniki obrotowe;
• wymienniki membranowe.

Wymienniki obrotowe i membranowe pozwalają na relatywnie skuteczne odzyskiwanie wilgoci, jednakże w obu przypadkach istnieje ryzyko powstania szronu na wypełnieniu, a tym samym niebezpiecznej pracy wymiennika, która może skutkować wyłączeniem systemu klimatyzacji.

W przypadku systemów, w których odzysk wilgoci jest priorytetem, w celu zminimalizowania ryzyka powstania szronu można zastosować podgrzew wstępny.

W instalacjach technologicznych oraz w systemach klimatyzacji obsługujących pomieszczenia z niewielką liczbą osób najskuteczniejszym rozwiązaniem jest recyrkulacja.

W przypadku instalacji takich jak serwerownie czy inne pomieszczenia, w których można stosować tylko okresowe wietrzenie, możliwe jest zawracanie 100% powietrza wywiewanego z powrotem do instalacji, co oznacza, że instalacja nawilżania pracuje tylko w celu pokrycia strat wilgoci do otoczenia.

Recyrkulacja staje się mniej skuteczna, gdy konieczne jest zastosowanie dużej ilości świeżego powietrza w strumieniu nawiewanym.

Najlepszym rozwiązaniem jest stosowanie struktur kombinowanych – np. recyrkulacja plus wymiennik obrotowy – pozwala to odzyskać największą ilość wilgoci, a zatem zminimalizować zużycie energii.

W przypadku gdy komora mieszania zainstalowana jest przed wymiennikiem obrotowym bądź membranowym, zastępuje ona nagrzewnicę wstępną, co pozwala na znacznie bezpieczniejszą pracę pod kątem powstawania szronu.

Wykorzystanie zysków ciepła w pomieszczeniach

W przypadku wielu pomieszczeń można wykorzystać własne zyski pomieszczenia do kontrolowania wilgotności, dotyczy to zarówno zysków ciepła jawnego, jak i utajonego. Niestety rozwiązanie takie nie jest standardowe i zazwyczaj wymaga samodzielnego zaprojektowania systemu automatyki. W niniejszym artykule zostanie ono przedstawione na przykładzie serwerowni (rys. 7).

W standardowych układach (zimna wyspa-gorąca wyspa) serwerownie pracują na maksymalnym poziomie recyrkulacji, powietrze nawiewane jest na serwery z temperaturą ok. 20°C i podgrzewane następnie przez zyski ciepła generowane przez serwery do ok. 30°C.

W przypadku pomieszczeń bez przegród zewnętrznych powstałe zyski ciepła można z powodzeniem wykorzystać do utrzymywania właściwej wilgotności pomieszczenia.

W przypadku pomieszczeń z przegrodami zewnętrznymi część tych zysków ciepła może być wykorzystana na pokrycie strat ciepła do otoczenia, a część do nawilżania powietrza. Do realizacji tego zadania wystarczy nawilżacz adiabatyczny zamontowany na kanale powrotnym powietrza obiegowego oraz odpowiedni system regulacji (rys. 7).

Układ automatycznej regulacji powinien działać w następujący sposób:

• W przypadku rejestracji spadku wilgotności pomieszczenia poniżej wartości zadanej część lub całość powietrza obiegowego, które odebrało zyski ciepła od serwerów, jest przeprowadzane przez nawilżacz adiabatyczny (sugerowanym rozwiązaniem jest złoże zraszane).
• Powietrze o temperaturze ok. 30°C jest w stanie bez żadnego problemu nawilżyć się o ok. 4–5 g/kg, co jest wartością wystarczającą do utrzymania właściwej wilgotności w serwerowni w zimie.
  Dodatkową zaletą w tym przypadku jest bardzo niski koszt ochładzania powietrza w okresie zimowym i przejściowym (niższy nawet niż w przypadku rozwiązań z free coolingiem, gdyż nie wymaga pompowania dużej ilości wody obiegowej przez wymienniki ciepła w szafach klimatyzacji precyzyjnej oraz na dry coolerach), jednakże nie nadaje się on do zastosowania w okresie letnim, ponieważ wilgotność względna w pomieszczeniu byłaby za wysoka.

W lecie lepszym rozwiązaniem jest wykorzystanie jednostek z pośrednim odparowaniem wody, tzw. pośrednich wymienników wyparnych [3]. Jednakże tego typu urządzenia nie są rozpowszechnione na terenie Polski, dlatego ich zastosowanie wymagałoby czasochłonnego i kosztownego importu takich jednostek z zagranicy, co w praktyce eliminuje możliwość ich użycia.

Tego typu układy są relatywnie często stosowane np. w Stanach Zjednoczonych czy Australii.

Czytaj też: Metody nawilżania powietrza w systemach klimatyzacyjnych. Wiadomości ogólne >>>

Przykład zastosowania systemu wykorzystującego zyski ciepła w pomieszczeniu

Przykładem zastosowania jednostek wykorzystujących zyski ciepła w pomieszczeniu może być układ klimatyzacyjny w Narodowym Centrum Monitorowania Pokrywy Śnieżnej i Lodowej należącym do NASA, mieszczącym się Boulder (stan Colorado, USA [8]). Obiekt posiada serwerownię generującą zyski ciepła na poziomie 100 kW.

Na początku parametry w serwerowni kontrolowane były przez standardowe urządzenia do klimatyzacji precyzyjnej, jednak system cechował się bardzo dużą energochłonnością (średnie zużycie energii na poziomie 23 500 kWh miesięcznie).

Z racji wysokich kosztów eksploatacyjnych zdecydowano się na zmianę układu klimatyzacji na jednostki wykorzystujące pośrednie chłodzenie wyparne (rys. 8a, rys. 8b i rys. 8c).

• Do klimatyzacji pomieszczenia wykorzystano osiem jednostek M50 współpracujących z centralą dachową dostarczającą świeże powietrze. Powietrze zewnętrzne dostarczane było do specjalnej strefy oddzielonej kurtyną od reszty serwerowni (rys. 8b).
• Następnie strumień kierowany był do jednostek wyparnych (w zależności od zapotrzebowania jednostki pobierały więcej powietrza z zewnątrz bądź z pomieszczenia).
• Część przepływu powietrza świeżego wykorzystywana była do realizacji chłodzenia wyparnego w mokrych kanałach wymienników wyparnych, gdzie nawilżała się, a następnie była usuwana poza system.
• Reszta strumienia przeznaczona była do klimatyzacji serwerowni.

Schemat systemu przedstawiono na rys. 8a, opis oznaczeń na rysunku:

1 – ekonomizacja pobierania powietrza (wykorzystanie powietrza zewnętrznego i recyrkulowanego);

2 – chłodne powietrze nawiewane jest wyporowo na serwery, tworząc zimną strefę;

3 – chłodne powietrze przechodzi przez serwery w szafach rackowych;

4 – po przejściu przez serwery gorący strumień powietrza znajduje się w strefie gorącej, dodatkowo wydzielonej kurtyną z tworzywa sztucznego;

5 – powietrze ze strefy gorącej usuwane jest poza obiekt za pomocą centrali;

6 – w zależności od potrzeby regulowana jest ilość dostarczanego powietrza świeżego w centrali wentylacyjnej;

7 – w okresie ciepłym jednostki M50 usuwają poza system mokry strumień powietrza pomocniczego, ale w sytuacji, gdy wilgotność względna w pomieszczeniu spada poniżej wymaganego poziomu, można zawrócić powietrze pomocnicze w celu nawilżenia powietrza w serwerowni.

Po zastosowaniu systemu wyparnego przeciętne zużycie energii zmalało do 2560 kWh miesięcznie, zatem przyniosło to oszczędności na poziomie 90% [8].

Na rys. 8d pokazano wskaźnik zużycia energii elektrycznej na chłodzenie w stosunku do całkowitego zużycia energii przez serwerownię.

Widoczne jest, że nowy system cechuje się znacznie niższą energochłonnością. Tak duża oszczędność jest możliwa dzięki utrzymaniu wysokiej efektywności zarówno chłodzenia, jak i nawilżania powietrza.

W serwerowniach występują warunki temperaturowe i wilgotnościowe sprzyjające chłodzeniu wyparnemu: wilgotność względna utrzymywana jest na relatywnie niskim poziomie, zwłaszcza w odniesieniu do przeciętnych wilgotności okresu ciepłego i przejściowego.

Klimatyzatory wyparne wykorzystują wodę jako „paliwo” do wytwarzania chłodu, a jej cena jest znacznie niższa niż energii elektrycznej.

Ze względu na specyficzne warunki panujące w serwerowniach systemy z chłodzeniem wyparnym nadają się do zastosowania w każdym regionie świata, niezależnie od strefy klimatycznej [3].

W okresie zimowym ogromną zaletą systemów wyparnych jest możliwość zawrócenia mokrego powietrza pomocniczego, które standardowo usuwane jest poza system, do nawilżania pomieszczenia (rys. 8c).

Dzięki „naturalnemu” podgrzewowi powietrza za pomocą zysków ciepła możliwe jest całkowite pokrycie zapotrzebowania na energię cieplną niezbędną do nawilżenia powietrza, co umożliwia uzyskanie niezwykle wysokich oszczędności także w okresie zimowym.

Problem z opisywanym układem polega na tym, że nie jest on rozwiązaniem standardowym i wymaga oddzielnego zaprojektowania, zarówno pod kątem doboru urządzeń, jak i systemu automatyki.

Ze względu na fakt, że tempo prac projektowych w Polsce jest zazwyczaj wysokie, a wynagrodzenia za nie stosunkowo niskie, a także że wykonanie instalacji bardzo często odbiega od pierwotnych założeń projektowych, wprowadzenie takiego układu wiąże się dla projektanta z dużym ryzykiem.

Znacznie prostsze jest wprowadzenie standardowych szaf klimatyzacji precyzyjnej, które są co prawda droższe w eksploatacji, ale stanowią kompletny układ, za działanie którego odpowiada producent. Z tego względu pomimo dużego potencjału obniżenia zużycia energii wątpliwe jest powszechne stosowanie proponowanego systemu na terenie Polski.

Praca naukowa dr. Demisa Pandelidisa jest finansowana ze środków budżetowych MNiSW na naukę w latach 2016–2019, nr projektu IP2015 0582 74.

Literatura

1. Charkowska A., Metody nawilżania powietrza w systemach klimatyzacyjnych. Budowa i działanie nawilżaczy, „Rynek Instalacyjny” nr 7-8/2013.
2. Recknagel H., Sprenger E., Schramek E.R., Kompendium wiedzy: Ogrzewnictwo, klimatyzacja, ciepła woda, chłodnictwo, Wyd. Omni Scala, Wrocław 2008.
3. Pandelidis D., Anisimov S., Rozwiązania technologiczne w systemach klimatyzacji serwerowni – wybrane przykłady, „Chłodnictwo i Klimatyzacja” nr 6/2014.

Czytaj też: Metody nawilżania powietrza w systemach klimatyzacyjnych. Budowa i działanie nawilżaczy >>>

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!