Uprawnienia budowlane w branży instalacji sanitarnych (cz. 2)

Wszystkie szczegóły związane z nabywaniem uprawnień budowlanych są obecnie opisane w Rozporządzeniu Ministra Transportu i Budownictwa w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie z 28 kwietnia 2006 r., które zastąpiło wcześniejsze Rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 30 grudnia 1994 r. i Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 18 maja 2005 r. (te dwa ostatnie rozporządzenia są do dziś na tyle istotne, że według ich zasad odbywało się nadawanie uprawnień pomiędzy 1 stycznia 1995 r. a 20 maja 2006 r., a nawet później, jeśli dotyczyło to postępowań wszczętych przed tą ostatnią datą).

Najistotniejsze z praktycznego punktu widzenia, dla osoby starającej się o uzyskanie uprawnień budowlanych w branży inżynierii sanitarnej, uregulowania rozporządzenia w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie z 28 kwietnia 2006 r. [7] przytoczone są poniżej:

§ 3. 1. Praktyka zawodowa, o której mowa w art. 14 ust. 4 ustawy, odbywana jest po uzyskaniu dyplomu ukończenia wyższej uczelni pod kierownictwem osoby posiadającej uprawnienia budowlane bez ograniczeń we właściwej specjalności i będącej czynnym członkiem samorządu zawodowego.

2. Do praktyki zawodowej może zostać zaliczona praktyka odbyta po ukończeniu trzeciego roku studiów wyższych, z wyłączeniem praktyki objętej programem studiów.3. Do praktyki zawodowej na budowie zalicza się wykonywanie czynności inspekcyjno-kontrolnych w organach nadzoru budowlanego. Dwa lata pracy przy wykonywaniu czynności inspekcyjno-kontrolnych uznaje się za rok pracy na budowie.

4. Do praktyki zawodowej na budowie zalicza się pracę w organach administracji rządowej albo jednostek samorządu terytorialnego realizujących zadania zarządcy drogi publicznej, polegającą na wykonywaniu czynności na terenie budowy i obejmującą konieczność fachowej oceny zjawisk lub samodzielnego rozwiązywania zagadnień architektonicznych oraz techniczno-organizacyjnych w wymiarze stanowiącym nie więcej niż połowę wymaganego okresu.

§ 4. 1. Osoba odbywająca praktykę zawodową dokumentuje przebieg praktyki w książce praktyki zawodowej, z zastrzeżeniem ust. 5.

2. Osoba, która zamierza odbyć praktykę zawodową, składa w izbie książkę praktyki zawodowej do jej opieczętowania i zarejestrowania. Izba zwraca opieczętowaną książkę praktyki zawodowej w terminie 7 dni od dnia jej złożenia.3. W książce praktyki zawodowej wpisuje się:

1) wyszczególnienie robót budowlanych i obiektów budowlanych, przy projektowaniu których bezpośrednio uczestniczyła lub pełniła funkcję techniczną na budowie osoba odbywająca praktykę zawodową, z określeniem: rodzaju, przeznaczenia, konstrukcji oraz, odpowiednio do wnioskowanej specjalności uprawnień budowlanych, inne charakterystyczne parametry techniczne lub użytkowe, a także lokalizację i nazwę inwestora;

2) określenie czynności wykonywanych w każdym tygodniu odbywanej praktyki, potwierdzonych i zaopiniowanych co najmniej raz w miesiącu przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia budowlane, pod której kierownictwem odbywana jest praktyka.

4. Przy zmianie rodzaju pracy lub jednostki, w której osoba odbywała praktykę, oraz po zakończeniu praktyki zawodowej, osoba, pod której kierownictwem odbywała się praktyka, wpisuje w książce praktyki zawodowej ogólną ocenę z teoretycznej i praktycznej wiedzy z zakresu specjalności, w jakiej dana osoba ubiega się o uprawnienia budowlane.5. W przypadku odbycia praktyki zawodowej przy projektowaniu lub budowie obiektów budowlanych usytuowanych na terenach zamkniętych, w jednostce organizacyjnej podległej Ministrowi Obrony Narodowej albo ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych, do wniosku, zamiast książki praktyki zawodowej, należy dołączyć zaświadczenie właściwego wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego, z wyszczególnieniem okresu praktyki zawodowej wraz z ogólną oceną z teoretycznej i praktycznej wiedzy z zakresu danej specjalności.

§ 5. 1. Przepisów § 4 nie stosuje się do praktyki zawodowej odbywanej za granicą.

2. Odbycie praktyki zawodowej za granicą powinno być potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez kierownika jednostki, w której odbywała się praktyka zawodowa, z poświadczeniem osoby nadzorującej, posiadającej uprawnienia odpowiednie w danym kraju. Zaświadczenie powinno zawierać:

1) wyszczególnienie robót budowlanych i obiektów budowlanych, przy których projektowaniu bezpośrednio uczestniczyła lub pełniła funkcję techniczną na budowie osoba odbywająca praktykę zawodową, z określeniem: rodzaju, przeznaczenia, konstrukcji oraz, odpowiednio do wnioskowanej specjalności uprawnień budowlanych, inne charakterystyczne parametry techniczne lub użytkowe, a także lokalizację i nazwę inwestora;

2) potwierdzenie czasu trwania praktyki zawodowej z podaniem dat rozpoczęcia i ukończenia praktyki przy projektowaniu lub budowie obiektów budowlanych, o których mowa w pkt. 1, z określeniem charakteru wykonywanych czynności;

3) ogólną ocenę teoretycznej i praktycznej wiedzy z zakresu wnioskowanej specjalności, dokonaną przez osobę, pod której nadzorem odbywana była praktyka.

§ 6. Izba prowadzi postępowanie kwalifikacyjne składające się z 2 etapów:

1) kwalifikowania wykształcenia i praktyki zawodowej;

2) egzaminu na uprawnienia budowlane.

§ 7. 1. Do wniosku o nadanie uprawnień budowlanych należy dołączyć:

1) odpis dyplomu ukończenia studiów magisterskich albo dyplomu ukończenia wyższych studiów zawodowych, o których mowa w art. 14 ust. 3 ustawy;

2) książkę praktyki zawodowej lub zaświadczenie potwierdzające odbycie praktyki za granicą, o której mowa w § 5 ust. 2;

3) dowód uiszczenia opłaty, o której mowa w § 13 ust. 1 pkt 1.

2. Kwalifikowanie wykształcenia za odpowiednie lub pokrewne dla danej specjalności uprawnień budowlanych dokonuje się przez stwierdzenie zgodności ukończonego kierunku studiów i specjalności potwierdzonych w dyplomie z wymaganym dla tej specjalności uprawnień budowlanych wykształceniem określonym w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia.

3. Wykształcenie uzyskane za granicą i uznane w Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie przepisów odrębnych, którego kierunek jest określany w sposób odbiegający od przyjętego w rozporządzeniu, podlega indywidualnemu rozpatrzeniu i uznaniu przez właściwą komisję kwalifikacyjną, na podstawie programu kształcenia, jako wykształcenie odpowiednie lub pokrewne dla danej specjalności.

4. W przypadku stwierdzenia braków w dokumentach dołączonych do wniosków izba wzywa, w drodze postanowienia, osobę ubiegającą się o nadanie uprawnień budowlanych do uzupełnienia braków w terminie 30 dni.

5. Izba może żądać od organu administracji architektoniczno-budowlanej lub nadzoru budowlanego albo od autora projektu, lub inwestora przedstawienia prac projektowych wykonanych w ramach praktyki zawodowej, lub potwierdzenia zakresu robót budowlanych, w których uczestniczyła osoba ubiegająca się o uprawnienia budowlane.

6. Izba wydaje decyzję o odmowie nadania uprawnień budowlanych bez przeprowadzania egzaminu:

1) po bezskutecznym upływie terminu, o którym mowa w ust. 4;

2) jeżeli wykształcenie lub praktyka zawodowa osoby ubiegającej się o uprawnienia budowlane nie odpowiada wymaganiom, o których mowa w § 3;

3) po stwierdzeniu podania nieprawdziwych lub fałszywych danych w książce praktyki zawodowej, lub w zaświadczeniu potwierdzającym odbycie praktyki za granicą.

§ 8. Egzamin na uprawnienia budowlane składa się z części pisemnej, przeprowadzanej w formie testu, oraz części ustnej i obejmuje sprawdzenie:

1) znajomości procesu budowlanego;

2) umiejętności praktycznego zastosowania wiedzy technicznej.

§ 9. 1. W zależności od posiadanego wykształcenia i zakresu odbytej praktyki zawodowej egzamin jest przeprowadzany:

1) na uprawnienia budowlane do projektowania w danej specjalności;

2) na uprawnienia budowlane do kierowania robotami budowlanymi w danej specjalności;

3) na uprawnienia budowlane do projektowania i kierowania robotami budowlanymi w danej specjalności.

2. Przy ubieganiu się o uprawnienia budowlane w innej specjalności lub w innym zakresie niż posiadane, egzamin jest przeprowadzany w zakresie ograniczonym do zagadnień nieobjętych zakresem egzaminu, obowiązującym przy ubieganiu się o posiadane uprawnienia budowlane.

§ 10. 1. Egzamin na uprawnienia budowlane jest przeprowadzany co najmniej dwa razy w roku, w terminach ustalanych przez izbę.

2. Zawiadomienie o terminie egzaminu izba doręcza, przez pocztę listem poleconym za potwierdzeniem odbioru, osobie ubiegającej się o uprawnienia budowlane, co najmniej na miesiąc przed tym terminem.

3. Negatywny wynik części pisemnej egzaminu powoduje niedopuszczenie do części ustnej egzaminu. Izba określa termin, po upływie którego osoba ubiegająca się o uprawnienia budowlane może ponownie przystąpić do egzaminu na uprawnienia budowlane. Termin ten nie może być krótszy niż 3 miesiące.

§ 11. 1. Po zakończeniu części ustnej egzaminu w sprawie nadania uprawnień budowlanych izba wydaje decyzję:

1) o nadaniu uprawnień budowlanych – w razie pozytywnego wyniku egzaminu;

2) o odmowie nadania uprawnień budowlanych – w razie negatywnego wyniku części ustnej egzaminu.

2. W decyzji o odmowie nadania uprawnień budowlanych izba określa termin, po którego upływie osoba ubiegająca się o uprawnienia budowlane może ponownie przystąpić do części ustnej egzaminu. Termin ten nie może być krótszy niż 3 miesiące.

§ 12. Kopia ostatecznej decyzji, o której mowa w § 11 ust. 1 pkt 1, jest przekazywana do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w celu dokonania wpisu do centralnego rejestru osób posiadających uprawnienia budowlane.

§ 13. 1. Opłata za postępowanie kwalifikacyjne:

1) z tytułu kwalifikowania wykształcenia i praktyki zawodowej jest równa 50% minimalnego wynagrodzenia za pracę,

2) z tytułu przeprowadzenia egzaminu jest równa 50% minimalnego wynagrodzenia za pracę,

3) z tytułu ponownego przeprowadzenia części ustnej egzaminu jest równa 30% minimalnego wynagrodzenia za pracę – ustalonego na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z 2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr 157, poz. 1314).

2. Opłatę za postępowanie kwalifikacyjne wnosi się na rachunek bankowy izby. Opłatę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, wnosi się co najmniej 14 dni przed terminem egzaminu.

3. Opłata, o której mowa w ust. 1 pkt 1, nie podlega zwrotowi, natomiast opłata, o której mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, podlega zwrotowi w przypadku usprawiedliwionego niestawienia się na egzamin lub usprawiedliwionego odstąpienia od egzaminu.

§ 15. Uprawnienia budowlane do projektowania w odpowiedniej specjalności uprawniają do sporządzania projektu zagospodarowania działki lub terenu, w zakresie danej specjalności.

§ 23. 1. Uprawnienia budowlane w specjalności instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń cieplnych, wentylacyjnych, gazowych, wodociągowych i kanalizacyjnych bez ograniczeń uprawniają do projektowania obiektu budowlanego lub kierowania robotami budowlanymi związanymi z obiektem budowlanym, takim jak: sieci i instalacje cieplne, wentylacyjne, gazowe, wodociągowe i kanalizacyjne, z doborem właściwych urządzeń w projekcie budowlanym oraz ich instalowaniem w procesie budowy lub remontu.

2. Uprawnienia budowlane w specjalności, o której mowa w ust. 1, w ograniczonym zakresie uprawniają do projektowania, z doborem właściwych urządzeń, lub kierowania robotami budowlanymi przy wykonywaniu instalacji wraz z przyłączami i instalowaniem tych urządzeń dla obiektów budowlanych o kubaturze do 1000 m³.

§ 28. 1. Do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe.

2. Przepisów § 4 i § 7 ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do praktyki zawodowej odbytej przed dniem 1 stycznia 1995 r.

§ 29. Wykształcenie, uzyskane przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, którego kierunek lub zawód techniczny był określany w sposób odbiegający od przyjętego w rozporządzeniu, podlega indywidualnemu rozpatrzeniu i zakwalifikowaniu przez izbę, na podstawie programu kształcenia, jako wykształcenie odpowiednie lub pokrewne dla danej specjalności.

W załączniku nr 1 do rozporządzenia [7] znajduje się „Wykaz wykształcenia odpowiedniego i pokrewnego dla poszczególnych specjalności uprawnień budowlanych”. Stanowi on m.in., że dla specjalności instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń cieplnych, wentylacyjnych, gazowych, wodociągowych i kanalizacyjnych na uprawnienia budowlane bez ograniczeń − wymagane są ukończone studia magisterskie na kierunku inżynieria środowiska; dla wiertnictwa, nafty i gazu w specjalności z zakresu inżynierii gazowniczej. Natomiast uprawnienia budowlane w ograniczonym zakresie uzyskać można po ukończeniu studiów zawodowych na kierunku inżynieria środowiska lub po uzyskaniu wykształcenia wyższego na kierunku: budownictwo, energetyka.

Jednym z bardzo istotnych wniosków wynikających z przytoczonych przepisów jest fakt, że obecnie nie jest wymagane istnienie żadnego stosunku pracy pomiędzy osobą nabywającą w kraju praktykę zawodową a jednostką projektowania lub firmą wykonawczą, w której praktyka ta jest odbywana. O wszystkim decyduje osoba nadzorująca taką praktykę, będąca czynnym członkiem samorządu zawodowego i posiadająca pełne uprawienia budowlane w odpowiedniej specjalności, co miesiąc potwierdzająca i opiniująca, zgodnie z § 4 ust. 3, pkt. 2 rozporządzenia [7], jej przebieg.

Ostateczna weryfikacja posiadanego wykształcenia i udokumentowanie praktyki odbywa się w ramach pierwszego etapu postępowania kwalifikacyjnego prowadzonego w izbie (płatnego, wg zasady podanej w § 13), która zgodnie z § 7, ust. 4 rozporządzenia [7] może jednak żądać dodatkowych dokumentów potwierdzających zakres odbytej praktyki zawodowej. 

Postępowanie egzaminacyjne

W przypadku pozytywnego przejścia pierwszego etapu kwalifikacji osoba zainteresowana uzyskaniem uprawnień zostaje dopuszczona do egzaminu, który zgodnie z utartą praktyką organizowany jest we wszystkich izbach okręgowych na terenie całego kraju dwa razy w roku, na przełomie maja i czerwca oraz listopada i grudnia.

Egzamin ten jest również płatny i także dwuetapowy. Jego pierwsza część jest testem jednokrotnego wyboru, w którym należy zaznaczyć właściwą odpowiedź, z trzech podanych do wyboru, na kilkadziesiąt pytań (w zależności od zakresu zdawanego egzaminu – na uprawnienia projektowe, na uprawnienia do kierowania robotami lub uprawnienia do obu tych funkcji łącznie).

Pytania, określone enigmatycznie jako „przykładowe”, podane są na stronach internetowych izby, w praktyce są to jednak wszystkie możliwe pytania, jakie można spotkać w trakcie zdawania egzaminacyjnego testu. Dotyczą one w 100% przepisów prawnych regulujących proces budowlany i zagadnień z nim związanych, rozsianych po wielu ustawach i wydanych do nich kilkudziesięciu aktów wykonawczych.

Obecnie pytań takich jest dokładnie 1541, co oznacza istotny wzrost w stosunku do okresów poprzednich, gdy liczba ta wynosiła ok. 1200, przy czym oczywiście nie wszystkie dotyczą egzaminów dla wszystkich specjalności wymienionych w art. 14 ust. 1 Prawa budowlanego. Jednak umiejętność odpowiedzenia na ok. 1000 podanych na stronach izby pytań testowych to minimum, które pozwala uznać, że jest się dobrze przygotowanym do zdawania egzaminu testowego.

Drugi etap to egzamin ustny, zdawany tego samego dnia co egzamin pisemny lub kilka dni później (nie ma tu jednolitej reguły). Tu obowiązują bardzo znacznie różniące się zestawy pytań, w sporej części także dotyczących zagadnień technicznych, czyli „umiejętności praktycznego zastosowania wiedzy technicznej” wymienionej w § 8 rozporządzenia z 16 kwietnia 2006 r. Sporo jest także pytań z zakresu Polskich Norm. Istotnym ułatwieniem przy zdawaniu egzaminu ustnego jest możliwość korzystania w trakcie przygotowywania odpowiedzi (na co zwykle jest godzina od momentu wylosowania zestawu pytań) z całego zestawu aktów prawnych i norm dostępnych na sali egzaminacyjnej.

Szkopuł jednak w tym, że aby znaleźć właściwą odpowiedź, trzeba przede wszystkim wiedzieć, gdzie jej szukać, oraz że nie zawsze zdążymy „dopchać się” do potrzebnego tekstu, jeśli akurat korzystają z niego inni zdający. I oczywiście w przepisach tych nie znajdziemy też odpowiedzi na bardziej przekrojowe, wymagające szerszego omówienia pytania z zakresu zagadnień technicznych.

Wiele firm zajmujących się działalnością szkoleniową, a także stowarzyszeń naukowo-technicznych, prowadzi szkolenia przygotowujące do zdawania egzaminu na uprawnienia budowlane. Nie mam możliwości podania ich adresów bez narażania się na zarzut kryptoreklamy (tym bardziej, że z niektórymi z nich jestem związany poprzez prowadzenie różnych wykładów i szkoleń), nie powinno być jednak trudności z odnalezieniem ich namiarów w sieci internetowej.

Szkolenia takie, odbywające się głównie w weekendy, przygotowują jednak w podstawowym zakresie wyłącznie do egzaminu testowego, nawet skrótowe opowiedzenie bowiem o kilkudziesięciu rozmaitych, często bardzo obszernych przepisach prawnych i odpowiedziach na 1541 pytań zajmują przynajmniej 6–8 dni zajęć, co jest i tak górną granicą czasu i środków finansowych, jakie są skłonni przeznaczyć na nie uczestnicy szkoleń. Pytania mogące się pojawić na egzaminie ustnym nie są już nigdzie oficjalnie publikowane, tak więc siłą rzeczy pozostają poza zakresem szkolenia przygotowawczego.

Dane statystyczne o zdawalności egzaminu wyglądają w ostatnich latach bardzo optymistycznie. Odsetek osób zdających, w skali całego kraju, w pierwszym podejściu oscyluje zwykłe w granicach 80–90%, niekiedy nawet przekracza 90%.

W żadnym wypadku nie powinno to jednak powodować samouspokojenia. Bardzo pouczający może być tu przykład jednej z firm szkoleniowych, organizującej tego typu kursy przygotowawcze (na naprawdę dobrym poziomie merytorycznym), po których zdawalność dochodziła do 95–98%. W ostatnim czasie w ulotkach promujących kolejne edycje kursów tej firmy zaczęły się więc pojawiać (właściwie w pełni odpowiadające stanowi faktycznemu) stwierdzenia, że uczestnictwo w nich daje gwarancję zdania egzaminu oraz że jeśliby jednak komuś powinęła się noga, ma prawo za darmo wziąć udział w następnym kursie za kolejne pół roku.

Jaki był efekt? Smutny. W ostatnim podejściu wiosną tego roku ponad 30% osób egzamin oblało. Zadziałał pewnie oczywisty mechanizm, oparty o proste rozumowanie – skoro samo uczestnictwo w szkoleniu daje gwarancję zdania, to po co w ogóle się czegokolwiek uczyć.

Zatem, ku przestrodze, pamiętajmy – nawet najlepszy i najdłuższy kurs przygotowawczy nie zastąpi przynajmniej kilkumiesięcznego, samodzielnego „wkuwania” w domu. Dotyczy to przede wszystkim przepisów i norm (tych ostatnich oczywiście nie ma szans opanować na pamięć, ale koniecznie trzeba się nauczyć szybko po ich tekstach poruszać).

Powstaje w tym miejscu uzasadniona wątpliwość, czy właśnie tak powinien wyglądać egzamin na uprawnienia budowlane? Czy rzeczywiście musi on polegać na niemal automatycznej zdolności do odpowiadania na pytania, niekiedy bardzo odległe od praktycznej problematyki zawodowej (np. wyjątkowo potrzebnej kierownikowi budowy informacji – „na czyj wniosek wojewoda może rozszerzyć obszar działania powiatowego inspektora nadzoru budowlanego?”)? Ale to już jest temat na oddzielny artykuł.

Podsumowanie

Powtórzę, że uzyskanie uprawnień budowlanych nie jest łatwe. Wymaga zarówno posiadania wyższego wykształcenia, odbycia i udokumentowania kilkuletniej praktyki zawodowej, jak i zdania egzaminu, podczas którego zawsze, nawet przy starannym przygotowaniu, ze względu na ogrom zagadnień wchodzących w jego zakres tematyczny, odgrywać będzie rolę pewien element szczęścia lub pecha.

Jeśli jednak ktoś z Czytelników ma nadal wątpliwości, czy czasem nie można byłoby pełnić samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie bez spełnienia tych wszystkich opisanych wyżej warunków formalnych, to spieszę z wyjaśnieniem, że jest to trochę tak jak z wątpliwościami, czy można jeździć w terenie zabudowanym szybciej niż 60 km/h.

Oczywiście, że można, prawie wszyscy tak jeżdżą. Podobnie jest z wykonywaniem samodzielnych funkcji technicznych. Też można (są ludzie, którzy podejmują takie ryzyko), tyle że nie wolno. A sankcje karne są tu znacznie poważniejsze niż mandat za przekroczenie prędkości, o czym przypomina art. 91.1.2 Prawa budowlanego [5]: Kto wykonuje samodzielną funkcję techniczną w budownictwie, nie posiadając odpowiednich uprawnień budowlanych lub prawa wykonywania samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Literatura

1. Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli (tekst jednolity: DzU RP z 17.04.1939 r. nr 34, poz. 216).
2. Ustawa z dnia 31 stycznia 1961 r. Prawo budowlane (DzU nr 7, poz. 46).
3. Ustawa z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (DzU nr 38, poz. 229).
4. Rozporządzenie Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie (DzU nr 8, poz. 46).
5. Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (DzU nr 89, poz. 414 z poźn. zm.).
6. Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów (DzU 2001 nr 5, poz. 42).
7. Rozporządzenie Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28 kwietnia 2006 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie (DzU nr 83, poz. 578).

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!