Zasady postępowania przed badaniem rur żeliwnych z użyciem mikroskopu elektronowego

Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w Krakowie rozpoczęło w 2012 roku sporadyczne badanie żeliwnych przewodów wodociągowych dostarczanych na place budowy, korzystając z usług Katedry Wodociągów, Kanalizacji i Monitoringu Środowiska Politechniki Krakowskiej.

W badaniach wykorzystano mikroskop skaningowy Hitachi S-3400 wyposażony w urządzenie do analizy składu chemicznego powierzchni próbek EDS.

Chociaż zastosowanie techniki mikroskopii elektronowej jest od dawna znane, z punktu widzenia ochrony interesów inwestora poczyniono istotny krok naprzód, gdyż wprowadzono metody instrumentalne oceny jakości przewodów rurowych, a więc umożliwiono znacznie bardziej zaawansowaną ocenę dostarczanych odlewów [1] i ich warstw zabezpieczających [15, 16].

Kiedy rynek zorientował się, że po­czyniono nowy krok w kierunku oceny jakości sprzedawanych rur, niektórzy handlowcy postanowili wykorzystać te możliwości do walki z konkurencją.

Inwestorzy nie zawsze pamiętają, że przedstawione im wyniki badań z renomowanych laboratoriów wymagają przed interpretacją sprawdzenia:

• czy rury do badań zostały wybrane losowo,
• czy próbki pobrano z wyrobów danego producenta,
• czy poboru dokonali bezpośrednio pracownicy laboratorium.

Ponadto absolwenci inżynierii sanitarnej nie są najczęściej zorientowani, jakie możliwości i - co może nawet ważniejsze – ograniczenia ma technika mikroskopii elektronowej. Stąd potrzeba omówienia tych zagadnień.

Informacje ogólne

Czytelnik zainteresowany podstawowymi informacjami o przewodach żeliwnych i stalowych stosowanych w wodociągach może się zapoznać z ich właściwościami fizycznymi w pierwszym tomie monografii A. Kuliczkowskiego [7].

• Przewody żeliwne są wewnątrz zabezpieczane wyprawą cementową [2, 8], a w przypadku wód miękkich i małych średnic powłoką z żywicy epoksydowej lub poliuretanów.
• Podejmując decyzję co do sposobu ochrony wewnętrznej przewodów metalowych sieci wodociągowej, należy dokonać w pierwszej kolejności oceny tendencji i możliwości rozpuszczania węglanu wapnia [4] przez transportowaną wodę.
• Do ochrony wewnętrznej rurociągów wody pitnej nie stosuje się cementów wysokoglinowych [18], które najlepiej chronią chemicznie przewody żeliwne i stalowe wody przemysłowej. Wyprawa cementowa jest stosowana od ponad 80 lat i nie tylko zabezpiecza rurociąg wewnętrznie przed korozją, ale nie pozwala ponadto na powstanie chropowatej powierzchni zbudowanej z produktów korozji [17], które powodują po latach duże opory przepływu [5].
• Należy również wspomnieć o rewolucji, która dokonała się w zakresie połączeń kielichowych przewodów żeliwnych [3].

Pobór próbek do badań

Techniki mikroskopii są niestety inwazyjne i wymagają wycięcia fragmentu rury do badań. Fragment ten jest znacznie większy niż próbka badana pod mikroskopem, gdyż próba musi zostać wycięta w specjalnym urządzeniu gwarantującym schłodzenie materiału w stopniu zabezpieczającym przed zmianą jego struktury w czasie przecinania.

Kształt tej wyciętej próbki zależy od tego, czy ma ona służyć badaniom struktury i składu chemicznego, czy też wytrzymałościowym. Niemniej w jednym i w drugim przypadku kluczową kwestią jest zapewnienie, żeby fragmenty wycięte z rury były reprezentatywne dla ocenianego wyrobu, a więc najpierw wybrane w sposób losowy, a następnie pobrane bezpośrednio przez pracowników laboratorium, które wykonuje badania i ponosi za nie odpowiedzialność.

Z zasady nie należy dawać wiary wynikom pomiarów nawet z akredytowanych i powszechnie uznawanych laboratoriów, jeśli pochodzenie badanego materiału nie jest znane, a w szczególności gdy zachodzi obawa, że materiał do badań został do laboratorium dostarczony przez dystrybutorów reprezentujących producenta lub jego konkurencję.

Sprawdzenie pochodzenia próby jest pierwszą niekwestionowaną zasadą postępowania każdego inwestora zainteresowanego oceną jakości rur.

Próba może być również pobrana przez inwestora i dostarczona do laboratorium, ale tylko pod warunkiem, że uzyskane dzięki wynikom badań informacje będą służyły wyłącznie jemu.

Przygotowanie zgładów

Badania struktury żeliwa sferoidalnego, a tym bardziej przekroju przez powłoki ochronne, wymagają pracochłonnego przygotowania zgładów próbki za pomocą coraz drobniejszych past szlifierskich oraz starannego usunięcia nawet najdrobniejszych pozostałości po tych pastach z powierzchni zgładów.

Wycięcie próbek i przygotowanie ich zgładów jest długim, żmudnym i na tyle kosztownym procesem, że rzutuje on istotnie na cenę ekspertyzy technicznej, której zadaniem jest ocena jakości badanego materiału.

Informacje uzyskane z obrazów

Wysoka rozdzielczość obrazu przy dużych powiększeniach wiąże się z małym obszarem obserwacji. Powstaje zatem poważny problem doboru liczby próbek, która byłaby reprezentatywna dla całej rury, a ponadto pobranych losowo rur dla oceny jakości dużej dostawy produktów.

Do badania powinno się przygotować sześć zgładów z jednej rury, aby można było uznać, że uzyskane wyniki dotyczące ilościowego składu warstw ochronnych są reprezentatywne.

Struktura żeliwa sferoidalnego z dobrze wykonanych zgładów może zostać oceniona precyzyjnie na skaningowym mikroskopie elektronowym (SEM – scanning electron microscope).

Znacznie trudniejsze jest określenie, czy spełnione zostały wymagania ilościowe i jakościowe stawiane warstwom ochronnym. Zazwyczaj wymagania te określa Polska Norma, ale może to być również inna norma, która nie została przyjęta przez Polski Komitet Normalizacyjny (PKN).

Wymagania mogą także zostać sprecyzowane w warunkach przetargu albo w umowie.

3 kwietnia 1993 r. zniesiono częściowo ustawowy obowiązek stosowania Polskich Norm, pozostawiając jednak ministrom możliwość ustalania list norm nadal obowiązujących.

Z kolei 1 stycznia 2003 r. weszła w życie ustawa o normalizacji z 12 września 2002 r. (DzU nr 169/2002, poz. 1386), która nie przewiduje już tworzenia przez ministrów list norm obowiązujących, ale wprowadza możliwość powoływania się w aktach prawnych na Polskie Normy lub ich fragmenty, pod warunkiem że zostały one przetłumaczone na język polski lub wydane drukiem w tym języku.

Wydaje się naturalne, że w Polsce powinno się stosować Polskie Normy, jak również unormowania europejskie.

Stosowanie w umowach kupna–sprzedaży powołań na normy spoza kontynentu europejskiego mogłoby utrudnić znalezienie odpowiednich oferentów. Niemniej prawnie istnieją możliwości uzgodnienia między stronami innych wymagań co do warstw ochronnych rur z żeliwa sferoidalnego niż wymienione w normie PN-EN 545:2010, rozpowszechnionej w wersji angielskiej.

Czytaj też: Dobór materiałów do budowy sieci wod-kan. Sieci kanalizacyjne (cz. 1) >>>

Ograniczenia metody EDS

Metoda EDS polega na wybijaniu elektronów z powłok atomów tworzących powierzchnię badanego zgładu przez wiązkę rozpędzonych elektronów skierowanych na małą powierzchnię próbki materiału.

Jeżeli do wybicia elektronu doszło z powłoki o niższym stanie energetycznym niż najwyższy w atomie, to w atomie zgodnie z zasadą dążenia do najniższej energii elektron z powłoki o wyższym poziomie energetycznym przechodzi na powłokę o niższym, wypromieniowując promieniowanie X o dokładnie znanej energii, równej różnicy pomiędzy stanami energetycznymi obydwu powłok.

Analiza składu chemicznego może być prowadzona do głębokości od 1 do 3 mm.

Głębokość regulowana jest wielkością napięcia przyspieszającego wiązkę elektronów.

Badanie składu powierzchni przystawką EDS jest ograniczone w dwóch aspektach [16]:

• nie można analizować zawartości pierwszych pięciu pierwiastków o najmniejszej liczbie protonów,

• w odniesieniu do zawartości węgla należy się liczyć z możliwością otrzymania zawyżonych wyników z uwagi na to, że bardzo rozrzedzone pary oleju do smarowania pompy próżniowej przedostają się do wysokiej próżni w komorze mikroskopu.

Wydawać by się mogło, że z uwagi na wysoką próżnię w tej komorze nieliczne cząstki węglowodorów nie mają praktycznie wpływu na dokładność analizy składu pierwiastków, ale są one porywane przez wiązkę elektronów i kierowane na małą powierzchnię, która poddawana jest analizie. W rezultacie wpływ na dokładność oznaczenia masy węgla może być widoczny.

Wyniki analizy składu powierzchni podawane są przy założeniu, że wszystkie poddane analizie pierwiastki stanowią 100% masy próby.

Tak więc brak oznaczenia najlżejszych pierwiastków lub zawyżenie udziału węgla w masie próbki w wyjątkowych przypadkach mogą mieć wpływ na dokładność analizy udziału mas innych pierwiastków w budowie powierzchni próbki. Jednak zazwyczaj większym niebezpieczeństwem jest pozostawienie śladowych ilości past polerskich na powierzchni analizowanej próbki.

Analiza EDS jest zazwyczaj stosowana do sprawdzenia, czy wystarczająca jest ilość cynku stanowiącego pierwszą zewnętrzną powłokę ochronną rur wodociągowych według normy [6]. Powłoka ta powinna być jak najbardziej gładka, ale żadna z metod natryskiwania cieplnego nie daje gładkiej powierzchni, a tylko te metody stosowane są do tworzenia zewnętrznych powłok cynku na wodociągowych przewodach z żeliwa sferoidalnego.

Zatem przykład powłoki cynkowej pokazanej na rys. 1 można uznać za prawidłowy pod względem gładkości.

Na fotografii wyraźnie widać mniejsze kuliste wytrącenia grafitu na ostatnich kilkudziesięciu mikrometrach grubości ścianki rury z żeliwa sferoidalnego.

Po odlaniu przewodu różnica w strukturze materiału jest znaczna.

Następnie rury poddaje się kilkugodzinnemu wyżarzaniu, podczas którego ich powierzchnia pokrywa się cienką warstwą tlenków.

Z obserwacji autorów [17, 1] wynika, że są to raczej dwie warstwy, często o słabej spójności.

Na rys. 1 widać pęknięcie pomiędzy tymi warstwami.

Skaningowe mikroskopy elektronowe pozwalają na obserwowanie pęknięć, jak również grubości i równomierności nałożenia powłoki cynkowej.

Trudności w ocenie powłoki cynkowej

Na rys. 2 pokazano fragment powłoki cynkowo-aluminiowej z wyraźnie zaznaczonymi fragmentami aluminium w cynku.

Jak widać, obraz z elektronów wstecznie odbitych pozwala na ocenę równomierności rozłożenia tych dwóch metali, która jest lepsza, kiedy w procesie natryskiwania cieplnego stosowany jest jeden drut cynkowo-aluminiowy, a nie odrębnie dwa druty z różnych metali.

Elektrony wstecznie odbite (BSE) stanowią małą część nadlatujących do próbki elektronów, które trafiają w pobliże jąder atomów i ulegają wstecznemu odbiciu.

Większe prawdopodobieństwo odbicia elektronów mają jądra o większej liczbie protonów. Dzięki temu po przetransformowaniu tych odbić na obraz widzialny pierwiastki o większej liczbie atomowej dają obraz jaśniejszy, a o mniejszej ciemniejszy.

O ile za pomocą skaningowego mikroskopu elektronowego można ocenić jednorodność i średnią grubość warstw ochronnych, o tyle nie można dokładnie określić masy powłoki, które to wartości są zdefiniowane w normie [6]. Powodem jest powstawanie porowatej struktury cynku i częściowe utlenianie go w czasie natrysku cieplnego.

Na rys. 3 przedstawiono fragment powłoki cynkowo-aluminiowej w dużym powiększeniu, wykonanej w czasie natrysku cieplnego z jednego drutu utworzonego ze stopu tych dwóch metali.

Czytaj też: Wpływ jakości wody na tworzenie się produktów korozji i kamienia kotłowego w instalacjach c.o i c.w.u. >>>

Podsumowanie

Analizując doświadczenia autorów artykułu, a także pracowników innych ośrodków dotyczące zastosowania mikroskopii elektronowej do badania rur żeliwnych dostarczanych na place budów, można dojść do następujących konkluzji.

1. Korzystając z dostarczonych sprawozdań badawczych należy w pierwszej kolejności upewnić się, że laboratorium wykonujące analizy struktury i składu rury wraz z warstwami ochronnymi samo pobrało w sposób losowy wycinki z losowo wybranych rur [14].

2. Możliwość uzyskania większych powiększeń obrazu niż w mikroskopach optycznych prowadzi do zmniejszenia pola obserwacji, a co za tym idzie, konieczne jest przeprowadzenie badań w różnych miejscach i na reprezentatywnej liczbie prób. Liczba prób pobranych z jednej rury nie powinna być mniejsza niż sześć.

3. Naturalne jest, że w Polsce, sprawdzając jakość rur żeliwnych, uciekamy się zazwyczaj do normy europejskiej PN-EN 545:2010, ale pamiętać należy, że Polskie Normy były obowiązkowe do 3 kwietnia 1993 r.

Po tej dacie ministrowie skorzystali z uprawnienia do tworzenia list norm obowiązujących w Polsce, aż do 1 stycznia 2003 r., kiedy weszła w życie aktualna ustawa o normalizacji z 12 września 2002 r. Zgodnie z nią normy nie są obowiązkowe, chyba że obowiązujący akt prawny powołuje się na całość lub fragmenty normy. Wówczas dana norma obowiązuje na równi z przywołującymi je aktami prawnymi. Niemniej w ustawie tej dodano zastrzeżenie, że w krajowych ustawach i rozporządzeniach wolno się powoływać wyłącznie na normy wydane w języku polskim.

Norma PN-EN 545:2010 jest znana jedynie w wersji anglojęzycznej, więc nie może być przywołana przez obowiązujące akty prawne.

4. Do badania jakości materiałów konstrukcyjnych nadają się skaningowe mikroskopy elektronowe (SEM), podczas gdy transmisyjne mikroskopy elektronowe (TEM) wymagają jeszcze bardziej pracochłonnego przygotowania przekroju poprzecznego materiału do analizy i są droższe.

Mikrostruktura ściany przewodu żeliwnego może być dokładnie zbadana za pomocą SEM. Skaningowy mikroskop elektronowy pozwala również zmierzyć grubość podwójnej warstwy tlenkowej powstałej na powierzchni rur w procesie termicznej obróbki i sprawdzić, czy jest ona popękana (rys. 1).

Norma PN-EN 545:2010 [6] dopuszcza występowanie takiej warstwy pod cynkiem, gdyż zgodnie z nią powłoka cynkowa może być nakładana na piaskowaną lub niepiaskowaną powierzchnię rury.

5. SEM pozwala z dokładnością do 0,1 mikrometra określić lokalne grubości powłok ochronnych oraz ścianki rury. Jednak norma [6] określa nie minimalną wymaganą grubość, ale minimalną masę powłoki metalicznej na jednostkę powierzchni. Powinna ona być nie mniejsza niż 200 g/m² dla powłoki cynkowej i 400 g/m² dla powłoki cynkowo-aluminiowej [6, 8].

6. Pomimo że stosowanie metod mikroskopowych jest opisane w Polskich Normach [10], a nawet istnieje norma dotycząca zastosowania spektrometrii rentgenowskiej [11] oraz elektronowej mikroskopii skaningowej do pomiaru grubości powłok [9], należy stwierdzić, że metoda SEM jest mało przydatna do oceny warunków, jakie stawia powłoce cynkowej i cynkowo-aluminiowej norma [6]. Powodem jest kształtowanie się mikrostruktury powłoki w czasie natryskiwania cieplnego.

Roztopiony i zatomizowany w łuku elektrycznym cynk jest transportowany rozpędzoną strugą powietrza i narzucany na powierzchnię ogrzanej rury. W tym czasie łatwo dochodzi do jego utlenienia, a krople cynku zastygając, tworzą charakterystyczną porowatą strukturę lamelarną.

Z tego względu zarówno gęstość, jak i skład chemiczny powłoki (oraz jej przyczepność do powierzchni rury) zależą od warunków technologicznych procesu natryskiwania.

Wielkości poszczególnych porów są bardzo małe. Różnice w gęstości litego drutu cynkowego i cynku w powłoce szacuje się na ok. 10–15%.

Tym samym na etapie prowadzenia pomiarów lokalnej grubości powłoki z wykorzystaniem obrazów SEM lokalna gęstość materiału powłoki nie jest znana, a skład chemiczny może się znacznie różnić od nominalnego. Dlatego dokładne określenie średniej jednostkowej masy badanej powłoki metodą SEM nie jest możliwe.

7. Z uwagi na porowatą mikrostrukturę powłok metalicznych nakładanych metodami natryskiwania cieplnego (łukową lub plazmową) korzystając z SEM, można jedynie sprawdzić, czy średnia grubość powłoki jest większa niż wartości wyznaczone przy przyjęciu określonej gęstości powłoki. Dla powłoki metalicznej o nominalnym składzie cynku 99,99% Zn oraz stopu cynku 85% wag. i glinu 15% wag., zgodnie z przeliczeniami podanymi w pracy [14], grubości te wynoszą odpowiednio 27 mm oraz 68 mm dla litego metalu.

W związku z tym, że lokalna gęstość powłoki nie jest znana, do sprawdzenia jednostkowej masy powłoki zamiast SEM należy zalecić jedną z metod chemicznych [12, 13], np. metodę całkowitego rozpuszczania powłoki.

8. Norma [6] zawiera stwierdzenia, że powłoka cynkowa powinna być nałożona równomiernie. Jednak stosowane mogą być jedynie metody natryskiwania cieplnego, z uwagi na nierównomierności powierzchni rur i obecność tlenków żelaza, a metody te nie pozwalają na uzyskanie powłoki o jednolitej grubości. Powłoka pokazana na rys. 1 jest wyjątkowo gładka, a tego, czy położona pod powłoką cynkową warstwa tlenków może być podzielona pęknięciem i o jakich parametrach, norma [6] nie precyzuje. W przypadku zastosowania farb cynkowych określenie ilości użytego cynku metodami SEM jest jeszcze mniej dokładne.

9. Obraz SEM powłoki cynkowo-aluminiowej pozwala na ocenę równomierności rozłożenia faz stopu 85Zn-15Al bogatych w cynk oraz bogatych w glin z uwagi na kontrast obrazu wykonanego w elektronach wstecznie odbitych ( rys. 2).

Badania własne dowodzą, że jednorodność chemiczna materiału powłoki powinna być znacznie lepsza, gdy do natryskiwania powłoki używa się drutów wykonanych ze stopu 85Zn-15Al niż dwóch drutów metali składowych o wysokim stopniu czystości.

10. Metoda spektrometrii rentgenowskiej (EDS) wykorzystana w konwencjonalnych SEM pozwala na bezwzorcowe i szybkie określenie przybliżonego składu powierzchni badanej próby materiału do głębokości ok. 1–3 mm, zależnie od prędkości elektronów pierwotnych, którą można regulować, zmieniając napięcie przyspieszające wiązki.

Niemniej metoda ta:

• nie pozwala na wykrycie pierwszych pięciu pierwiastków o najmniejszych wartościach liczb atomowych,
• charakteryzuje się zmniejszoną dokładnością pomiaru dla pierwiastków lżejszych od sodu,
• zawyża oszacowanie ilości węgla w badanej próbie z uwagi na obecność śladowych ilości par oleju w komorze wypełnionej wysoką próżnią (olej jest stosowany do smarowania niektórych elementów układu próżniowego).

Ilościowe wyniki składu otrzymane metodą SEM/EDS dobrze pokazują proporcje wagowe (lub atomowe) pomiędzy pierwiastkami o odpowiednio wysokiej liczbie atomowej, ale wszystkie pomierzone wagowo pierwiastki przyrównują do 100% próby, niezależnie od tego, że najlżejsze z nich mogły nie być wykryte.

A zatem jest to dobre narzędzie do badania składu powierzchni w celu zidentyfikowania, z czego się ona składa, ale dokładność oznaczeń absolutnie nie pozwala określić np., czy spełnione jest wymaganie postawione w normie [6] co do czystości cynku 99,99%.

Literatura

1.  Bąk J., Dąbrowski W., Dąbrowska B., Wassilkowska A., Jakość przewodów z żeliwa sferoidalnego i ich warstw ochronnych, „Rynek Instalacyjny” nr 11/2014, s. 74–77.
2. Dąbrowski W., Żuchowski D., Powłoki cementowe jako wewnętrzne zabezpieczenie rurociągów przed korozją, „Gaz, Woda i Technika Sanitarna” nr 9/2013, s. 371–375.
3. Dąbrowski W., Połączenia blokowane przewodów żeliwnych, „Rynek Instalacyjny” nr 11/2016, s. 70–73.
4. Dąbrowski W., Buchta R., Mackie R.I., Impact of water blending on calcium carbonate equilibrium in water distribution systems – technical note, „Journal of Environmental Engineering”, ASCE 2004, Sept., p. 1059–1062.
5. Dąbrowski W., Głód K., Spaczyńska M., Ocena stanu technicznego rurociągów na podstawie badań hydraulicznych, materiały konferencyjne „Nowe materiały, urządzenia oraz technologie bezwykopowe w wodociągach i kanalizacji”, Kielce–Cedzyna 2005, Zeszyt Naukowy Politechniki Świętokrzyskiej nr 44, seria „Budownictwo”, s. 89–100.
6. EN 545:2010 Ductile iron pipes, fittings, accessories and their joints for water pipelines. Requirements and test methods.
7. Kuliczkowski A., Rury kanalizacyjne. Tom 1. Właściwości materiałowe, Monografia 28, Wydawnictwo Politechniki Świętokrzyskiej, Kielce 2001.
8. Mikuła J., Kowalski J., Zastosowanie żeliwa i stali w sieciach wod-kan, „Wodociągi–Kanalizacja” nr 11/2012, s. 52–54.
9. PN-EN ISO 9220:2001 Powłoki metalowe. Pomiar grubości powłok. Metoda elektronowej mikroskopii skaningowej.
10. PN-EN ISO 1463:2006 Powłoki metalowe i tlenkowe. Pomiar grubości powłoki. Metoda mikroskopowa.
11. PN-EN ISO 3497:2004 Powłoki metalowe. Pomiary grubości powłok. Metody spektrometrii rentgenowskiej.
12. PN-86/H-04623 Ochrona przed korozją. Pomiar grubości powłok metalowych metodami nieniszczącymi.
13. PN-87/H-04605 Ochrona przed korozją. Określenie grubości powłok metalowych metodami niszczącymi.
14. Wassilkowska A., Dąbrowski W., Możliwości wykorzystania badań struktury i składu przewodów żeliwnych przeprowadzone z zastosowaniem skaningowej mikroskopii elektronowej i przystawki EDS do oceny spełnienia wymogów normy PN-EN 545:2010, Politechnika Krakowska, opracowanie umowne nr Ś-3/228/2017/P.
15. Wassilkowska A., Dąbrowski W., Zastosowanie mikroskopii elektronowej do badania rur żeliwnych. Część I – Struktura wykładziny z zaprawy cementowej, „Gaz, Woda i Technika Sanitarna” nr 4/2012, s. 154–159.
16. Wassilkowska A., Dąbrowski W., Zastosowanie mikroskopii elektronowej do badania rur żeliwnych. Część II – Zabezpieczenia zewnętrzne oparte na cynkowaniu, „Gaz, Woda i Technika Sanitarna”nr 5/2012, s. 206–211.
17. Wassilkowska A., Dąbrowski W., Badania osadów korozyjnych pobranych z rurociągów, „Nowe technologie w sieciach i instalacjach wodociągowych i kanalizacyjnych”, Kuś K., Piechurski F. red., Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, Gliwice 2012, s. 199–209.
18. Zielina M., Dąbrowski W., Radziszewska-Zielina E., Cement mortar lining as a potential source of water contamination, „International Journal of Environmental, Ecological and Mining Engineering” 2014, 8, 10, p. 628–631.

Czytaj też: Kanalizacja grawitacyjna – rozwiązania konstrukcyjne i wykonawstwo >>>

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!